แม้ค่ำคืนทมึนมืดฟ้าชืดแสง ประกายแห่งดวงตาเธออย่าเศร้า จงเหลียวแลไปหาขอบฟ้าพราว ให้แววดาวพร่างพร่ามาส่องทาง ยามราตรีสว่างทิพย์ระยิบระยับ อัจกลับเป็นดาวรายพรายกระจ่าง ปล่อยลมเย็นจากทิวเขาโชยเบาบาง พรมไล้ร่างจอมขวัญกัลยา จะฝากใจยามตะวันผันส่องถึง จะฝากส่งความซึ้งผ่านยอดผา ฝากแรงรักผ่านเมฆลิ่วพลิ้วนภา ฝากฝั่งฟ้ารู้เห็นเป็นพยาน แผ่นดินน่าน เคยคุ้มกายหลายหน้าฝน ทั่วทุกหนไพรภูดูตระหง่าน ยามจากมาอาลัยใจร้าวราน แม่น้ำน่านแห่งความหลังยังฝังใจ.
3293
11
0
หน้าส่วนตัว
