แอ็ปเปิ้ล
ฉันคือ...ความรักที่บอบบาง
เดินทางผ่านความอ้างว้างเปียกปอนกับสายฝน
เหน็บหนาว ในคืนเศร้า ฟ้าไร้ดาว ฉันไร้ตัวตน
ถูกผลักไสจากผู้คน หมางเมินจน ใจแรกราน
ก้าวแล้ว ก้าวเล่า ฉันอ่อนล้า
เหน็ดเหนื่อยต่อกาลเวลา เรี่ยวแรงไม่มีจะขับขาน
ล้มตัวลงนอนใต้ฟ้าหนาว ปวดร้าวเกินกว่าจะทัดทาน
ในความคิดถึงแสนทรมาน ความเหงาโปรยหว่านทั่วหัวใจ
กี่หมื่น ล้าน หยดน้ำตาที่ไหลริน
เธอคงไม่ได้ยินเสียงความเศร้าเหล่านี้ใช่ไหม
โลกสีเทากำลังหมุน..หัวใจเหมือนปุยนุ่นล่องลอยไกล
ไม่รู้ทิศทางไป...สุดแต่สายลมจะพัดพา
วันแล้ว วันเล่า ที่ไม่มีเธอ
ฉันบอกตัวเองเสมอ...ยังมีหลายสิ่งให้เราค้นหา
ปรับสภาพหัวใจจนปกติ...ความรักออ
4276
11
0
หน้าส่วนตัว
