แก้วประเสริฐ
** พิโยค **
น้ำค้างพรมลมพลิ้วระลิ่วผวน
สิ่งแปรปรวนวิกาลอันเฉิดฉันท์
เวหาสมืดพลิกไปในฉับพลัน
กลับแปรผันเปลี่ยนไปคล้ายลิขิต
สิ่งสกาวพร่างพราวราวสวรรค์
ดุจแสงจันทร์ถูกเมฆาฟ้าปิด
สะท้อนทุกข์สรรค์ไปใส่ชีวิต
ตระการปิดเวิ้งว้างหนทางเดิน
นฤมิตวางไว้เพียงใฝ่ฝัน
ห้วงใจนั้นเปลี่ยนไปจนให้เขิน
ลอยลิ่วล่องผ่านมาหาสิ่งเกิน
จนมาเพลินหลงเงาเฝ้ารอคอย
เหลือเพียงจินตนาพล่าสิ่งสรรค์
นับคืนวันลดน้อยล่องลอยผล็อย
หลอนสุขสันต์วิจิตรจนจิตลอย
หลงเหลือน้อยก็สร้างระหว่างใจ
พลัดสิ่งพรากจากไปให้โหยหวน
ช่างปั่นป่วนรุกร้างยังสดใส
ผ่านลำบากยากเข็ญมิเป็นไร
หน้าส่วนตัว
1258
28
0
