แก้วประเสริฐ
ช่างเสียดายนงนุชสุดสายสวาท
ยามนวยนาดเยื้องย่างดุจนางหงส์
ทรงรูปร่างอ่อนช้อยรอยเผ่าพงศ์
มารยาทอนงค์คงไว้ได้ในนางรำ
ดั่งผนังอุโบสถอวดลวดลายรูป
ที่เขาลูบวาดไว้ให้งามล้ำ
ซ้ำอัปสรโยนแก้วแล้วเหาะรำ
เทพชักนำดำเนินไปในพยุหะคีรี
ด้วยบัดนี้พี่ต้องหมองใจหม่น
ด้วยเพราะคนที่รักจักหลีกหนี
ลี้สู่ฟากฟ้าแห่งใดในธานี
สุดจักที่ใจต้องครองอกตรม
นึกถึงวันเคยเฝ้าเคล้าจู๋จี๋
สองเคยที่พลอดพร่ำร่ำเหมาะสม
ลมเอ๋ยพัดเคยได้ไออุ่นดม
บัดนี้ตรมรักพี่ที่เฝ้าครวญ
โอ้ชีวิตวาสนาคราตกต่ำ
แสนระกำไว้ให้ใจร่ำหวน
ล้วนไม่ได้ร่ำรวยด้วยกลับชวน
แม่เนื้อนวลหลบลี้หนีเข้ากรุง
หน้าส่วนตัว
1054
19
0
