หอมเอยหอมรวยรินหอมกลิ่นโศก ที่โบยโบกร่ำทั่วหัวใจฉัน อวลกลิ่นหอมแห่งช้ำย้ำจาบัลย์ จึงโศกศัลย์พรรณนาตามอารมณ์ เมื่อโลกยื่น โศกใหญ่ ให้ชีวิต ก็ไม่คิดท้วงห้ามความขื่นขม เฝ้าดื่มด่ำร่ำหอมแห่งตรอมตรม ลิ้มรส - ทุกข์ - ระทม - ด้วยยินดี อาจคือวิบากกรรมที่ทำไว้ จึงคลอเคล้าเคลียไปในทุกที่ เย็นกลิ่นโศกนานมาชั่วตาปี นานพอที่เกินคำจะคร่ำครวญ หอมเอยหอมรวยรินหอมกลิ่นโศก กลิ่นแห่งความวิโยคโศกกำสรวล แม้โศกสิ้นกลิ่นเศร้ายังอบอวล ยังหอมหวนไม่สิ้นกลิ่นโศกเอย..
1669
10
0
หน้าส่วนตัว
