พิกุลทอง
หอบใจช้ำ กลับบ้าน สถานอุ่น
กลิ่นละมุน แผ่นดินเกิด เพริศสล้าง
หมู่แมกไม้ โบกไหว ไปตามทาง
ความอ้างว้าง หายไป ไม่หวนมา
เสียงนกร้อง ต้อนรับ กลับสู่บ้าน
เสียงลำธาร ไชโย โก้จริงหนา
นิ่งฟังเสียง ธรรมชาติ บาดอุรา
ด้วยจากมา หลายวัน มันน่าอาย
จากพ่อแม่ มาศึกษา หาความรู้
เพื่อเชิดชู วงศ์ตระกูล ไม่สูญหาย
คำนึงถึง แม่พ่อ ท้อแทบตาย
แต่จำต้อง ข่มใจ ไม่กลับคืน
ด้วยเป็นชาย หมายมาด ชาตินักรบ
ข้าจึงต้อง ยอมสยบ ความขมขื่น
สยบให้ ไม่อาลัย บ้านทุกคืน
ทุกครั้งตื่น มาแล้ว แคล้วฝันดี
พิกุลทอง มาแล้ว เจื้อยแจ้วเสียง
มามองเมียง แต่งกลอน วอนสุขี
มาอ่านกลอน ที่เคยพราก ฝากฤดี
มาเยี่ยมชม เพื่อนพี่
5595
6
0
หน้าส่วนตัว
