นักดาบ
หงส์ฟ้างามโบยบินไม่ผินกลับไปลาลับจากหัวใจเกินคิดถึงความจริงใจที่ผ่านมายังตราตรึงสุดจะดึงรั่งไว้มาใกล้ตัว เมื่อหัวใจหงส์ฟ้าไม่อยากอยู่ข้าก็รู้ยอมเปิดกรงให้บินหนีบินจากไปไม่บ่ายหน้าไร้ปราณีคนเคยเลี้ยงคนนี้แสนโศกใจ น้ำตาไหลหยดลงหมอนยามนอนหลับเจ้าไปลับจากไปไม่เอ่ยเสียงทำกับข้าไร้ค่าเป็นแค่เปรียงที่ร้อยเรียงรัดใจเจ้ายามเจ้าตรม ยามหงส์ฟ้าเคยทุกข์ไม่สุขสมเศร้าระทมน้ำตาเจ้าร่วงรินไหลข้าคนนี้คอยปลอบโยนห่มหัวใจให้ความรักความไว้ใจมาแสนนาน ทุกถ้อยคำสานทอรักษาจิตเป็นถ้อยความสัตย์ศักดิ์สิทธิ์ยารักษาเฝ้าล้างแผลที่บาดลึกฤทัยมาพอกปิดทาสมานไว้ให้หายดี แล้วเอาธรรมความดีนี้คลุมเป็นเกราะค่อยบ่มเพาะความ
3735
0
0
หน้าส่วนตัว
