แผ่นดินเดือนโหมกระหน่ำความทุกข์โศก ชนวิโยกฆ่าฟันล้วนบาปหนา ศาสนาแห่งองค์พระบรมศาสดา ก็ถึงคราหมู่มารเข้าครอบงำ กามโลกีย์มัวเมาให้หลุ่มหลง ความซื่อตรงหมดแล้วไม่มีเหลือ กาลชาติไทยวิบัติดุจเหมือนเรือ พายุเหลือคณาพาอับปาง สงสารแต่วิญญาณบรรบุรุษ เหนื่อยากสุดพิทักษ์ไทยให้ลูกหลาน แต่ลูกหลานทำลายสิ้นพวกใจมาร เหล่าวิญญาณปู่ยาแผดก้องปฐพี ไอ้อับปรีย