หยาดเพชร...มณีพลอย
หงส์เจ้าร่อนอ่อนล้าจากฟ้ากว้าง
ฟ้าเวิ้งว้างกว้างไกลเกินใจเห็น
ร่อนลงสู่ดินแดนแสนลำเค็ญ
ท่ามจันทร์เพ็ญอาบฟ้านภาพราว
เจ้าเคยอยู่พรหมแมนแดนสวรรค์
ใยเจ้านั้นลงมาจากเวหาหาว
ดินแดนนี้มีเพียงแสงเดือนดาว
ต้องเหน็บหนาวต้องทุกข์ยากลำบากกาย
ส่งผ้าให้ได้พอคลุมนุ่มกายเจ้า
ยามเจ้าเหงาคอยปลอบใจพอให้หาย
เผือกมันแห้งหามาพอประทังกาย
พอเจ้าหายก็จากไปไม่ร่ำลา
เจ้าอ่อนล้าข้าช่วยจนมีแรง
อาหารมีคอยแบ่งคอยเสาะหา
มีสิ่งใดส่งให้ด้วยเมตตา
ใยเจ้าจึงไม่เห็นค่ามาจากไป
หรือเราเป็นเพียงการาคาต่ำ
จึงเหยียบย่ำให้ช้ำทำหมองไหม้
ตอนจากลาเจ้าไม่เคยเห็นใจ
โบยบินจากข้าไปไม่ใยดี
บทเรียนใจได้รับสุ
1772
1
0
หน้าส่วนตัว
