ลูกจ๋าลูกน้อยลูกของพ่อ อย่านั่งคลอน้ำตาอีกเลยหนา อันความตายของพ่ออยู่ข้างหน้า ส่วนเวลาก็สั้นลงทุกวัน จากนี้ไปเจ้านั้นคงไร้พ่อ อย่ารีรอก้าวไปสู่ปลายฝัน วิญญาณพ่อจะดูแลเจ้าทุกวัน จะผลัดดันเจ้าให้ถึงดวงดาว อาการพ่อทรุดโทรมลงทุกวัน เราจากกันครั้งนี้ชั่วนิรันดร์ จงไขว่คว้าในสิ่งที่เจ้าฝัน สร้างคืนวันที่ยิ่งใหญ่ดังใจปอง เจ้าจงตื่นก่อนตะวันจะรุ่งเช้า เจ้าต้องเข้าทำอาหารให้กับน้อง เจ้าต้องแบ่งกับข้าวออกเป็นสอง หนึ่งให้น้องแล้วอีกหนึ่งนั้นให้เจ้า พ่อจากไปครั้งนี้คงไม่กลับ จะหายลับเป็นเถ้าถ่านไร้รูปเงา จงทำดีอย่ามีเรื่องกับใครเขา รู้ว่าเราไม่มีพ่อปกป้องแล้ว ลมหายใจของพ่อจวนจะขาด พ่อขอวาดความหวังกับลูกแก้ว ขออวยชัยให้เจ้าจงคลาดแคล้ว จงตามแถวเดินตามหลังรอยเท้าพ่อ จากนี้ไปจงตั้งใจเพียรศึกษา พร่ำวิชาหาความรู้อย่ารีรอ จงตั้งมั่นฝ่าฟันอย่าย่อท้อ วิญญาณพ่อจะรอดูเจ้าทั้งสอง เช็คน้ำตาเถิดลูกอย่าร้องไห้ พ่อจะไปจากเจ้าสองพี่น้อง จงรักกันให้อภัยและปรองดอง อย่าแตะต้องสิ่งชั่วร้ายเป็นอันขาด...(นะลูกเอ๋ย)
16 กุมภาพันธ์ 2550 18:59 น. - comment id 658191
............
16 กุมภาพันธ์ 2550 19:14 น. - comment id 658199
เหมือนเดิมครับ ผมยังมีพ่อแม่อยู่นะ แต่แต่งมาเพื่อให้เพื่อนๆได้อ่านนะครับ ขอบคุณ คุณทะเลใจที่เข้ามาเยี่ยมชมครับ
16 กุมภาพันธ์ 2550 19:20 น. - comment id 658200
อินมากไปหน่อยมั้งคะ อ่านไปคิดไปหน่ะ ... กลอนเพราะดีนะคะ
16 กุมภาพันธ์ 2550 20:06 น. - comment id 658208
กลอนมันก็ชวนให้คิดนะ แต่ฝีมือทารกเอง ไม่ซึ้งมากมั้ง ต้องเป็นฝีมือระดับมืออาชีพ ถึงจะทำให้คนหลั่งน้ำตาได้เนาะ แต่ก็ฝากอ่านเล่นๆนะ กลอนมันพาไปอย่างนั้น ไม่มีเจตนาอะไร ถ้ากลอนมันย้ำเตือนใครก็ขออภัยด้วยนะครับ
17 กุมภาพันธ์ 2550 21:28 น. - comment id 658601
แต่งได้เพราะดีค่ะอ่านแล้วเกือบจะร้องไห้เลย
18 กุมภาพันธ์ 2550 23:15 น. - comment id 658910
ขอบคุณครับคุณใต้ฟ้า พร่างดาว หากผมว่างจะมาลงใหม่ครับ แต่เป็นแค่นักกลอนฝีมือทารกเอง นานๆที่กว่าจะแต่งได้กลอนที่น่าอ่าน แต่จะพยายามครับ