คนก็คือสัตว์สังคมอุดมค่า ย่อมนำพาสิ่งดีเป็นศรีศักดิ์ และคนเราย่อมล้นหลามด้วยความรัก เมื่อประจักษ์ในนิยามความเป็นคน คนก็คือสัตว์โลกสู้โศกสุข คนคือเพื่อนร่วมทุกข์ทุกแห่งหน มองทุกข์อื่นก่ายกองแล้วมองตน ทุกข์ท่วมท้นก็จักถอยเหลือน้อยนิด เห็นคนอื่นทุกข์โศกในโลกหล้า ก็จุนเจือกายวาจาเมตตาจิต มอบความรักรวยรินทุกถิ่นทิศ มอบความคิดความเป็นญาติทุกชาติชน คนใช่มีไว้เกลียดขึ้งเคียดโกรธ มัวเพ่งโทษกันทำไมมันไร้ผล เห็นความผิดคนอื่นไม่ชื่นกมล เห็นผิดตนซิดีเลิศประเสริฐจริง ดวงใจคนใช่มีไว้จุดไฟทุกข์ อารมณ์ลุกร้อนเร่ากว่าเตาผิง เมื่อเห็นทุกข์จุดประทัดสลัดทิ้ง สรรพสิ่งเกิด-ดับสลับไป คนก็คือสัตว์สังคมอุดมค่า รอเวลาตายดับนอนหลับใหล ที่สุดคนก็ถูกคนเผาป่นไป เหลือทิ้งไว้แต่ดี-ชั่วในตัวคน.ฯ * * * * * * * * * * * * * * * * *
เจ็บ แต่ก็...โอเค 1 ก.พ. 2545 13:26 น. - ID 9816 
1451
0
0
1 กุมภาพันธ์ 2545 22:54 น. - comment id 33300
เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ
1 กุมภาพันธ์ 2545 23:11 น. - comment id 33301
ชอบมากเลย กลอนนี้
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
