เราลืมตีนตัวเองไปแล้ว

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

.        กระแสลมแรง  เปลี่ยนทิศทาง  หักเห
ค่ำคืนพระจันทร์เสี้ยว และมวลหมู่ดาวฉาดฉาย
ความเร็วของลม     พร้อมกับนำพา ความหนาวเย็น
ดึกคืนนี้  หรือ จะเดินฝ่าความมืดไปได้.........
         ลมหนาวโบยโบก  กิ่งไม้ โยกคลอน..
ความแห้งแล้ง ค่อยๆแผ่ขยาย  กว้างขึ้นๆ
ต้นไม้ยืนทรนง  ผยอง  ท้าทาย   แรงลม
ยืนหยัด ลำพอง  ยอมหักโค่นไม่ยอมงอ...
         จักรวาล  กว้างใหญ่   ห้วงอวกาศ..
นักวิทยาศาสตร์  ค้นคว้า ทดลอง พิสูจน์
นักบินอวกาศ       เดินทางสู่นอกโลก.......
ค้นหา  ดาวดวงไหน พอจะมีสิ่งมีชีวิตอาศัย...
        คนเราต่างแสวงหา ความรู้ ขอบเขตกว้างออกไป
นวัตกรรม ความเจริญ  วิทยาศาสตร์ ล้ำหน้า
แต่สุดท้ายก็ไม่เคยมีใคร นักบินอวกาศคนไหนหลุดพ้นฟากฟ้า
ยานอวกาศ  อาวุธร้ายแรง  ยาปฏิชีวนะ วิทยาศาสตร์พัฒนา
         ลืมค้นหา.......สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด
กรวด หิน ทราย ก้อนดิน ส่องประกายอยู่บนพื้น
เราย่ำเดินเหยียบ......โดยไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย..
มัวแต่มองไกล..จงระวังสะดุด ก้อนดิน กรวด หิน ทรายเหล่านั้น
       ขณะที่ในใจตัวเอง...ยังค้นหาตัวเองไม่เจอ...
ความขัดแย้ง  ฤา จะยุติ ลงง่ายๆ.........
ความสงบเสมือนความฝันขณะเรานอนหลับฝันตอนกลางวัน.......
สถานการณ์ภายในใจ..........
กำลังเกิดสงครามยิ่งใหญ่.........
ที่รุนแรงกว่าสงครามโลกครั้งใดๆ........
                                                    24 มกราคม 2550
.