กวีอยู่ที่ใจ

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

.        ซีดเซียว   งานเขียนชิ้นนี้   ซีดเซียวเหลือเกิน
บทกวี ที่ออกจะแนวปรัชญา เปรียบเทียบ
ไม่ค่อยมีใครสนใจ   และ เปิดโอกาศต้อนรับ
ฝีมืองานเขียนของฉัน  เพิ่งจะเริ่มต้นอย่างจริงจัง พัฒนาการ
          งานเขียนของฉันออกแนวประหลาด  แหกกฏ
ฉันทลักษณ์ และ สัมผัส ดันทุรัง  แหกคอก ออกมา
ในความแปลกแยกที่มีอยู่จริง   ฉันเลือกเอง
ทางเดินที่ไม่มีใครเดิน   หรือ  เดินน้อยคน
           เคยมีใครไม่กี่คน ที่ถาง  บุกเบิก  กวีสายนี้
กวีปลอดฉันทลักษณ์   กลอนเปล่า     อิสระเต็มที่
กลัวอะไรกับการหลงทาง   ถ้ามัวแต่กลัวก็จงย่ำอยู่กับที่
ถนนมากมาย ทุกสายต่างมีทางออก  ตามทางของมันเอง
           ถนนนักเขียน   คือ  เส้นทาง  แยกออกไปหลายสาย
นักเขียนอิสระคือสิ่งที่ฉันรัก........และอยากเป็น.....
แต่หนทางเดินจะก้าวมันเต็มไปด้วย   อุปสรรค  ยากเข็ญ
การแจ้งเกิดบนถนนสายนี้.....ริบหรี่เกือบมองไม่เห็น
           ตะโกนสุดกู่   ด้วยซุมเสียง   โบกมือร้องหา
เป็นนักอยากเขียนไปก่อน    ฝึกฝนไปก่อนเถิดหนา
ฝีมือยังไม่ถึงขั้นนักเขียน   เป็นนักขอเขียนด้วยปรารถนา
วงการวรรณกรรม     คือ   แสงดาวแห่งศรัทธา
          
           หากชีวิตนี้เป็นไปไม่ได้  อย่างฝันคาดไว้
ไม่เป็นไร ฉันยังมีความเป็นศิลปินอยู่ในตัวตน
กวี อยู่ที่ใจ    ไม่ได้อยู่ที่ไหน  อยู่ในตัวเราเอง
แค่ได้อ่านและสร้างสรรค์งาน  แม้ไม่ได้เผยแพร่  ไม่เป็นไร
                                              17 มกราคม 2550
.