หน้าส่วนตัว
. ห้องหับ แห่งการพักผ่อน นิทรา สงบ
ภายในขอบเขต สลัวราง ลางเลือน
จุดประกายไม้ขีดไฟ จุดตะเกียงกระป๋องน้ำมันก๊าซ
ฉาดฉาย เปล่งแสงสว่าง เพื่อการมองเห็น
กลิ่นและเขม่าควัน แผ่ จากตะเกียง
เปิดหน้าต่าง มองดูบรรยากาศ ข้างนอก
สายลมบางๆ เพียงพริ้ว พัดเอื่อย
ความมืดเบื้องหน้า สงบ ปราศจากสิ่งรบกวน
ฉันทอดตัวนอนคว่ำ ลงบนเบาะ ฝูก หมอน
ปากกาในมือ เคลื่อนไหว ตามจังหวะลีลา
ปลุกจินตนาการฟื้นตื่น บรรจงเขียนลงในกระดาษ
บทกวีที่ไม่รู้ว่าจะเป็นกวีหรือไม่?
ตาฉันยังแข็ง ขณะคนอื่นๆกำลังหลับไหล
ฉันเคี่ยวความคิด เข้มข้น ฝึกฝน งานเขียน
ความลื่นไหล ฉันทลักษ์ สัมผัส ฉันรู้จักแต่ไม่ชอบ
คงไม่มีคำตอบอื่นใด ชัดเจนมากกว่านี้
ใต้แสงตะเกียงโบราณ แต่แรก ก่อนเก่า
มรดกของบรรพบุรุษ ที่ยังหลงเหลือ
ภูมิปัญญาของคนยุคเก่า โลกกำลังลืม
วิวัฒนาการ โลกาภิวัฒน์ ทุนนิยมเสรีกำลังรุกราน
ฉันเขียนบทกวี ที่ไม่ค่อยมีใครเข้าใจ
น้อยคนนักที่จะเข้าถึง เพราะเป็นกวีที่ไม่เหมือนใคร
ฉันเขียนกวี ด้วยความเป็นตัวของตัวเองเป็นที่ตั้ง
กวีแปลกแยก ถางป่า ฝ่าดง ไปตามวิถีสันโดษ
17 มกราคม 2550
.
ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ 20 ม.ค. 2550 20:23 น. - ID 97441 
928
1
0
22 มกราคม 2550 07:36 น. - comment id 648269
เป็นตัวของตัวเองก็ดีอยู่แล้วค่ะ ตอนเด็กๆใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าช บางคืนก้มจนไฟไหม้ผม อิอิ แต่กลิ่นก็หอมดีนะคะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
