กูจะเป็นของกูอย่างนี้

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

.         ผู้ชายผมยาวเป็นลอนคลื่น หนวดเครา จร  รุงรัง
คนหน้าตาย  นัยตาเศร้า ผิวคล้ำเข้ม  เฉยเมย  เฉื่อย
บนถนนสายหมู่บ้าน   สัญจร    เดินทางผ่าน
เมื่อชีวิตคือความว่างเปล่า     หาสาระไม่เจอ
          กลุ่มเด็กๆวิ่งเล่น  อย่างสนุกสนาน  ตามประสา
ซุกซน    พัฒนาการ    เรียนรู้    ปฐมวัย
คนบ้ามาแล้ว   ระวังโดนกินตับ    จับเด็ก
เสียงจากชาวบ้านแว่วมา      เด็กวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น
           สงสารเน๊าะ แต่ก่อนเคยเรียนเก่ง  ได้เรียนสูงถึงมหา'ลัย
ต้องซมซานกลับบ้านมา      นี่แหละหนอเรียนมากเกินไป
สติฟั่นเฟือน          ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด
ส่งเสียเรียนเป็นหมื่น เป็นแสน    สุดท้ายก็สูญเปล่า
    ขณะฉันเดินสะพายย่าม ถือเฟรมวาดรูป และกล้องถ่ายรูปคล้องคอ
ภายในย่ามมีดินสอ ปากกา พู่กัน   และสมุดบันทึก
อีกมือหนึ่งถือกีตาร์    ไว้บรรเลง ลำนำ บทเพลง
           ในสายตาชาวบ้าน    ฉัน คือ  คนบ้าเสียสติ
เป็นตัวประหลาด  วิกลจริต  ฟั่นเฟือน บกพร่องทางจิต
มันไม่ใช่การน้อยใจเล็กๆ   แต่เหมือนโดนถ่มน้ำลายใส่หน้า
เกิดความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ทำไม?  อัดอั้น  กดดัน
            แต่กูจะเป็นของกูอย่างนี้  ทำไม  กูไม่สนใจใคร
มึงไม่เข้าใจ    แต่พ่อ แม่ กู   ท่านเข้าใจ
ในเมื่อมึงไม่ใช่พ่อแม่ โครตเหง้ากู  มึงจะเสือกไปทำไม
เก็บน้ำลายและปากเหม็นๆไว้เห่าดีกว่า กูเข้าใจมึงชิงหมามาเกิด
                                                 17 มกราคม 2550
.