ที่หลงเหลืออยู่

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

.        จุดหมายของฉัน      อยู่บนยอดภู
ความฝันของฉัน     อยู่บนยอดดอย
สิ่งมุ่งหมายของฉัน    อยู่บนยอดตึกสูง
แต่ความน้อยใจลึกๆ    ฉันคือคนพิการขาสองข้างขาด
ไม่มีรถเข็น  เคลื่อนไหว  เคลื่อนที่ด้วยการกระเถิบ
          ความเป็นไปได้ คือ ความเป็นไปไม่ได้
ความเป็นไปไม่ได้  คือ  ความเป็นไปได้
ฉันร้องไห้คิดถึงบ้าน   ขณะฉันอยู่ที่บ้าน
ฉันรู้สึกพ่ายแพ้  เมื่อ ตัวเองชนะ
           ไม่รู้ว่าใครกำลังกวักมือเรียกฉัน  อยู่ไกลโพ้น
ฉันทะยานขึ้นอากาศ เหาะเหิน บินขึ้นอากาศผ่านฝูงนก
ฉันถามไถ่ สารทุกข์  ทำไมพวกเจ้าถึงเซื่องซึม?
พวกเรากำลังเป็นหวัด  ฝูงนกตอบน้ำเสียงเศร้า
ฉับพลันฉันก็ควักกระเป๋า   ส่งยาแก้ไข้หวัดให้ฝูงนก
            ฉันเบิ่งตาแล  สุดสายตาว่าใคร  ที่กวักมือเรียก
ที่แท้ก็นักกวีอิสระนิรนามท่านหนึ่งรูปร่าง ผอมโซ หนังหุ้มกระดูก
กำลังเขียนบทกวี ที่ไม่มีตัวอักษร ............
บทกวีที่ไม่มีใครเข้าใจ     กวี บริสุทธิ์ ว่างเปล่า
ท่านเป็นศิลปิน ที่หลงเหลืออยู่   จากกวี ยุคแสวงหา
           ฉันกล่าวสวัสดี พร้อมๆ กับการอำลา.........
การเดินทางหาได้สิ้นสุดไม่.............
ฉันผู้แปลงตัวเองดำดินใต้ผืนโลก........
พูดทักทาย  กับไส้เดือนดิน  และ  เศษกระดูกในสุสาน
                                      
                                                          15 มกราคม 2550
.