ทะเยอทะยานขวางโลก

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

.        ครั้น อารมณ์และ บรรยากาศ ประจวบเหมาะ
ฉันปลุก อารมณ์ศิลป์   ให้ฟื้นตื่นจากหลับไหล
ฉันหยิบกีตาร์ ขึ้นมาบรรเลง พร้อมกับการร้องเพลง
ในความว่างเปล่า........เฝ้ามองฟากฟ้า
          ไม่เข้าใจ  ฉันจะมองฟ้าไปทำไม เมื่อไม่คิดจะดูดาว
ฉันจะกรีด ดีด กีตาร์ได้ยังไง เพราะว่ามือฉันด้วน
อีกทั้งกีตาร์ตัวนั้นยังพัง  และไร้สาย
ทว่า...มือข้างเดียวของฉัน    ยังอหังการ์
          หยิบปากกา  มาเขียน ขยุกขยิก   วกวน
ความสับสนของฉัน    ระบายออกมาเป็นตัวอักษร
แต่ไม่รู้ว่า.......มันพอจะเรียกว่าเป็นกวีได้ไหม
กวีที่ปลอด........ไร้ฉันทลักษ์   ใดๆ
         หยิบดินสอดำ...........วาดลวดลายเส้นศิลป์
รูปนกสีขาวโบยบิน......สู่  สันติภาพ
มือหยาบๆของฉัน    ระบายสีน้ำด้วยพู่กัน
ไม่เคยหวั่น.....ดื้อด้าน...คนขวางโลก
         ใบหน้าที่ตายแล้วของฉัน.........
นัยตาเศร้า....สดับฟัง......เสียงความเหงา
ความเงียบถูกคุกคาม.......โดยอึกทึก
ฉันคือศิลปินเตรียมอนุบาล    ทะเยอทะยาน
                                                17 มกราคม 2550
.