ป่ายางฯทรนง

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

.          ฉันทอดน่อง..ย่างเท้า..อย่างระมัดระวัง
พร่ำย่ำเดิน...ก้าวผ่านสะพานไม้ไผ่....ซึ่งทอดข้ามลำห้วย
แห้งเห็นโคลนดิน....แล้งจนน้ำไม่ไหล.......
สู่ป่ายางพารา..ที่ซ่อนตัวอยู่หลังสวนปาล์มฯลึก...
           พ่อแม่   ออกจากบ้าน    รุ่งสาง
หลังเสียงอาซานละหมาดซุบฮ์   ครู่ ใหญ่ๆ..
หยิบมีดกรีดยาง   และตะเกียง แก๊ซ
ฝ่าความหนาว  เย็นยะเยือก  ตีห้า  กว่าๆ
กลางฤดูหนาว   เน็บเสียดแทง เข้าไปในกระดูก...
          ป่ายางฯแก่ ชรา  ใกล้จะหมดน้ำหล่อเลี้ยงลำต้น
เปลือกยางแห้งซีด เผือด   น้ำยางฯไม่ค่อยไหล
คือดินแดนที่คอยประคับประคองครอบครัว...
เป็นเพียงหลักเดียว  คอยยึดเกาะไว้เป็นค่าใช้จ่าย
หลังจากการล้ม..สงเคราะห์สวนยางฯชรา ผืนเล็กๆ
เพียงไม่กี่ไร่ ผืนสุดท้าย..คืบคลานสู่ความตาย...
เพื่อปลูกกล้ายางฯทดแทนขึ้นมาใหม่......
          ฉันในชุด  กางเกงยีนส์ขาดวิ่นติดขี้ยาง
เสื้อยืดเก่า คร่ำ..เกือก ยูเนี่ยน คู่เดิม.........
          ตามไปช่วย พ่อ แม่ อีกแรง.....
กรีด  เก็บ   น้ำยางพารา สดๆ
เอาไปขาย  หยาดเหงื่อ แลก หยดน้ำยาง แลก เงิน
ควานหา ดิ้นรน  กระเสือกกระสน สูบเลือด,กรีดเนื้อ..ผู้มีพระคุณ...
         แต่ ต้นยางพารา  กลับยืน  ทรนง.....
หล่อเลี้ยงผู้คน..อย่างไม่สะทกสะท้าน หวั่นไหว....
                                       25 ธันวาคม 2549
.