นิทาน...ลานดาวชายชาวดิน...

กวีปกรณ์

มีนิทานเล่าขานครั้งเก่าก่อน
ตะวันรอนเลื่อนลับกับขอบฝัน
ยังมีแสงสว่างกระจ่างจันทร์
ทอทาบฟ้าครานั้นขึ้นทันที
ชายชาวดินดึกดื่นยังฝืนหาว
เพียงพบดาวดวงห่างสว่างสี
จึงวาดแขนเอื้อมคว้าฟ้าราตรี
แต่แขนข้าที่มีกลับสั้นไป
แม้กระโดดสุดแรงแห่งกายา
หวังสัมผัสสักคราข้าขว้าไขว่
แต่ลานดินแดนฟ้าห่างแสนไกล
ดาวไสวสว่างพร่างพรมจินต์
กำลังเจ้าไม่ท้อขอเก็บฝัน
หวังสักวันจักเอื้อมคว้านภาสิน
จึงขอพรเมฆาหลั่งฝนริน
เสกบันไดให้ชาวดินได้ก้าวเดิน
จากยอดเขาเฝ้ามองดาวส่องแสง
หวังปีกใสไกวแกว่งกายเหาะเหิน
ดาวคงจุดไฟฝันพาใจเพลิน
ไม่หวั่นไหวแม้เผชิญผจญภัย
มวลเมฆเสกม่านหมอกหลอกชายฝัน
ก่อนตะวันสว่างกระจ่างใส
ชายชาวดินดุ่มเดินด้วยเพลินใจ
หวังบันไดส่งคว้าดาราพราว
กลับตกผาคว้าได้เพียงไอหมอก
ที่ลวงหลอกล่อใจบันไดขาว
ชีพจึงสิ้นกลางไพรยิ่งไกลดาว
สร้างเรื่องราวกำสรดสลดใจ
ครั้นหมู่ดาวเฝ้าเฟ้นเร้นหาเพื่อน
ผู้เป็นเหมือนมิ่งมิตรเคยชิดใกล้
แม้อากาศวาดแบ่ง "ปีแสง" ไกล
แต่คืนนี้กลับไร้ชายชาวดิน
เมื่อรู้เรื่องเล่าขานตำนานโลก
จึงเศร้าโศกเสียใจไม่หยุดสิ้น
หยดหนึ่งน้ำในตาดาราริน
หลั่งจากจินต์สู่ฟ้ายามราตรี
ฝนดาราพราวพร่างกระจ่างฟ้า
แด่วิญญาณ์ชายชาวดินทุกถิ่นที่
ทุกสถานสถิตย์ใดในวารี
ธรณีแห่งไหนอาลัยรัก