อยากเป็นเช่นเขา...ชายผู้มีความสุขมหาศาล

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

ชายผู้หนึ่งเดินไร้จุดหมายปลายทางข้างถนนใหญ่
ล่องลอยไม่มีแก่นสารซมซานเรื่อยเปื่อย
เมื่อกี้เดินมาจากไหนจำไม่ได้ และจะไปที่ไหนไม่เคยรู้
เหนื่อยนักก็พักมุมไหนก็ได้ หิวกระหาย แล้วแต่จะพอมีกิน
ง่วงนอนก็เอนกายซบกับพื้นดิน เสื้อผ้าเก่าสกปรกไม่เคยสำคัญ
แนบกับพื้นทางเท้าแล้วมองฟ้า มองหมู่เมฆานภาอันกว้างใหญ่
มองดวงอาทิตย์ขึ้นลงทุกเช้าเย็น เห็นดวงจันทร์ขึ้นลงทุกค่ำคืน
อิงเอาหูแนบติดพื้นดินฟังเสียง ท่ามกลางเสียงอึกทึกมีความสงบ
สายตาจ้องมองผู้คนก้าวเดินไป ท่ามกลางผู้คนวุ่นวายไม่รับรู้
คนบ้าอย่างเขาในโลกคงไม่มีอะไร ปล่อยให้ตัวเองลอยไปในฝัน
ไม่รับรู้ความรู้สึกของชีวิต ไม่ต้องคิด ไม่มีกรอบขังเอาไว้
เดินทางเร่ร่อนในโลกกว้าง พเนจรไปแบบไม่มีจุดหมาย
เป็นคนจรหมอนหมิ่นเสื่อมสิ้นสติ นอนตรงป้ายรถเมล์ หรือแล้วแต่ตรงไหน
อพยพร่อนเร่ไปไหนไม่รู้เหมือนกัน เขาอยู่ในความฝันอันสวยงาม
พบเจออิสระเสรีที่แท้จริง  เป็นคนดี บริสุทธ์ ไร้มลทิล
ให้ตายเหอะ!ฉันอยากเป็นเช่นเขา ให้ตายซิ!อยากจะบ้าเหมือนเขา
ทุกวันนี้ฉันแค่ตัวเปล่ามีเพียงมือเปล่า แต่ต้องเผชิญสงครามยิ่งใหญ่
ไม่มีอาวุธต่อสู้ติดมือไว้ เพียงแค่สมองโง่โง่ จิตใจอ่อนแอ
เมื่อชนปัญหาส่อเค้าทำท่าย่ำแย่  ท้อแท้สับสนหดหู่ใจบอบบางเกินไป
ผ่านการสูญเสียผ่านความเดือดร้อน สิ่งเลวร้ายประดังโหมกระหน่ำซัด
บางเวลาชีวิตราบเรียบเงียบสงัด ไม่นานมันก็โหมรุนแรงระลอกใหม่
อยากหนีปัญหาทางด้านต่างๆ  อยากสูญเสียความทรงจำ
อดทนฮึดสู้มานานนึกว่าจะผ่านเจอสิ่งดี  แต่ไฉนกลับเป็นดังเดิมเช่นนี้
หลบหนีไม่ยอมรับความจริง  ภายนอกดูนิ่ง ข้างในฟุ้งซ่านฟั่นเฟือน
ความทรงจำ อยากลบเลือน  เลือนลางกลายเป็นวิกลจริต
อยากเป็นบ้า อยากปัญญาอ่อน  ไม่หนาวร้อน สติเสื่อมเสีย
อยากยิ้มสวยงามตลอดเวลา  อยากร้องไห้โฮยามเสียใจอย่างไม่สนใจใคร
ไม่รับรู้อะไรดำเนินชีวิตไปอย่างเขา                         
ถ้าฉันได้เป็นอย่างเขา               ฉันคงมีความสุขมหาศาล