บางสิ่ง....ที่ไม่รู้ว่าอะไร

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

ฉันนำตัวเองออกไปหาบางสิ่ง โดยไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร
บางทีมันอาจเหมือนการงมงาย โง่งมแสวงหาทั้งที่ไม่รู้ว่าสิ่งใด
ฉันเดินผ่านลำคลองสายหนึ่ง อย่างน้อยฉันเหนื่อยน่าจะพักซะหน่อย
ทิ้งตัวลงนอนใต้ร่มเงาไม้ เชิงตลิ่งบนพื้นหญ้าข้างลำคลอง
แหงนมองฟ้ามองกิ่งก้านใบต้นไม้ ความว่างเปล่ามากมายที่วิ่งผ่าน
พุ่งทำร้ายด้วยความคิดที่สับสน ความมืดมนค่อยแทรกแซงเข้ามาในใจ
ลุกขึ้นมานั่งฟังเสียงจังหวะเต้นของหัวใจตัวเอง มองผิวน้ำเคลื่อนไหวเป็นคลื่นน้อยๆ
สายลมพัดใบไม้แห้งหล่นบนพื้นน้ำ แล้วค่อยลอยห่างออกไปจากฝั่ง
ตามกระแสน้ำ ตามกระแสลม โดยไม่มีจุดหมายปลายทาง
อาจจะจมลงสู่ใต้ผิวน้ำ  หรืออาจจะลอยไปเกยฝั่งแห่งใด
เบื่อฉันมันคนขี้เบื่อ  ฉันเบื่อตัวเอง เบื่อชีวิตในแต่ละวัน
เหงาฉันมันคนขี้เหงา คนตัวเปล่า ขี้เหงาได้เป็นวรรคเป็นเวร
หยิบก้อนหินทิ้งลงไปในสายน้ำ ขว้างให้ไกลสุดกำลังแรงแขน
เหวี่ยงทิ้งแล้วมองคลื่นแผ่ขยาย  ค่อยกว้างออกไปจนกระทบฝั่ง
อารมณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยกับชีวิต  เหมือนว่าต้องเปิดใจยอมรับมัน
บางครั้งบางทีผ่านอย่างทรมาน  ยาวนานกว่าจะผ่านความณู้สึกนี้ไป