I แสงแดดอ่อนส่องทรายประกายวับ เสกเงาทอดยาวทับลงกับหล้า สูงจริงนะสูงจริงวิ่งไล่มา แย่งเหยียบเงายิ้มร่ากับตาวัน เด็กน้อยน้อยถือถังเกาะหลังพ่อ ยกมือล้อท่าทางอย่างรูปปั้น สักวันหนึ่งต้องไล่พ่อให้ทัน สูงต่อสูงต่อกันสุดสันทราย คุกเข่าลงตรงหาดแล้ววาดฝัน สร้างปราสาทเจ็ดชั้นกลางแดดสาย กำแพงแกร่งก่อกันอันตราย คลื่นลมแรงอย่าหมายทำลายลง สองมือน้อยปล่อยทรายไหลตามนิ้ว ลมพัดปลิวแห้งเห็นเป็นฝุ่นผง วางเปลือกหอยหลากชนิดขีดเส้นตรง ตกแต่งธงใบไม้ไปตามใจ ด้วยสมองสองมือถืออำนาจ ป่าวประกาศกล่าวย้ำความยิ่งใหญ่ อัศวินสายน้ำร่ำลือไกล ย่อมพิฆาตพายุได้ในดาบเดียว จินตนาการหลั่งไหลไม่รู้จบ จากเม็ดทรายถมทบเพียงเศษเสี้ยว ผูกความคิดอหังการผสานเกลียว ใบไม้เขียวปักลงเป็นธงชัย ยอดสนสูงลมพัดสะบัดพลิ้ว เรียงเป็นทิวทาบกรอบขอบฟ้าใส ปลายพู่กันธรรมชาติวาดแต่งไว้ เติมตาไฟสะท้อนคลื่นกลมกลืนกัน มอบชีวิตวางไว้เช่นใบไม้ มอบวันใหม่ให้ครอบครองเป็นของขวัญ เสียงใสใสเล่าความตามตะวัน เปล่งเปลวฝันเรืองรองบนกองทราย หากให้คงชีพอยู่เพียงครู่หนึ่ง บนโลกซึ่งต่างคนค้นความหมาย ก่อกำแพงกรงกรอบล้อมรอบกาย ตั้งความเป็นความตายที่ปลายธง กลางคลื่นเก่าคลื่นใหม่ไม่รู้จบ ล้วนนักรบร่อนเร่ทะเลหลง ยึดกำแพงแกร่งนั้นว่ามั่นคง อัศวินผู้ยิ่งยงต้องยั่งยืน แล้วทะเลก็เหือดหายไปต่อหน้า โคลนคลั่งพาฝันสลายไปกับคลื่น กระแทกซ้ำโถมทบทับกลบกลืน สูงกว่าสูงจากพื้นจนจรดฟ้า ล่องลอยเอยล่องไหลไปไหนหนอ ร้องเรียกพ่อร้องไห้ใครเห็นค่า ทิ้งร่างล้มจมตามคลื่นน้ำตา เอื้อมมือคว้าสิ่งใดไม่ทันแล้ว II มืดมิดมองทางไหนไม่เห็นฝั่ง เสียงคลื่นดังอื้ออึงจึงเริ่มแผ่ว เพียงครู่เดียวแดดสายก็ฉายแพรว พราวเพชรแก้วสะท้อนน้ำงามดุจเดิม มีห้วงน้ำเย็นเฉียบเงียบสงบ แห่งเอกภพเหมือนเป็นเช่นแรกเริ่ม มีหาดทรายให้มนุษย์หยุดเหิมเกริม หลั่งน้ำตาอาบเติมเต็มดวงดาว แสนวิญญาณล่องไหลตามสายน้ำ ฟังถ้อยคำอาลัยในคืนหนาว แต่ละความทรงจำนำเรื่องราว มาบอกกล่าวเล่าขานการอำลา III กลิ้งพลิกกายไปมาหมุนหน้าหลัง มาจากไหนคล้ายยังเป็นปริศนา จะไปไหนจึงจากจึงพรากมา สองดวงตาบอดสนิทไร้ทิศทาง ดิ้นรนว่ายเวียนวนกลกระแส จนเปลี่ยนแปรเปลี่ยนไปในรูปร่าง ตกห้วงน้ำชะตากรรมซ่อนอำพราง ในความว่าง สิ่งใดมี ไม่มีจริง เสียงกระซิบล่องลอยค่อยค่อยชัด ปลุกสัมผัสตื่นไหวไปทุกสิ่ง ความอบอุ่นเนาแนบอันแอบอิง จุดห้วงน้ำงามพริ้งพราวพริบไฟ การต่อสู้เริ่มไว้ยังไม่จบ โลกควานพบร่างคว้าขึ้นมาใหม่ ฉุดจากน้ำท่ามกลางความดีใจ ยิ้มรับเสียงร้องไห้ของทารก !!
ม้าลาย 1 ส.ค. 2549 12:20 น. - ID 91624 
1589
4
0
1 สิงหาคม 2549 12:48 น. - comment id 594304
เหมือนอ่านเรื่องสั้นดีดีอีกเรื่อง ใช้ภาษาธรรมดาได้ดีมากเลยครับ เยี่ยมมากครับ
1 สิงหาคม 2549 12:54 น. - comment id 594306
อ่า !!!! ... กลอน19บท ความยาวถึง 2 ชาติ ท้ายสุดคล้ายถูกฉุด กลับกลายเป็นทารกน้อยอีกครา
1 สิงหาคม 2549 12:56 น. - comment id 594309
กลอนเพราะมากเลยค่ะ
1 สิงหาคม 2549 12:59 น. - comment id 594310
อึ้งครับ
1 สิงหาคม 2549 15:13 น. - comment id 594328
นานๆมาที อย่างน่าชื่นชมของับ
2 สิงหาคม 2549 05:43 น. - comment id 594444
ไพเราะงดงาม ยิ่งค่ะ
2 สิงหาคม 2549 17:33 น. - comment id 594637
พยายามเข้าให้ถึงค่ะ แต่ช่วงนี้หัวใจมันกระด้างเกินไปรึเปล่าไม่รู้
2 สิงหาคม 2549 18:11 น. - comment id 594654
จบได้เด็ดขาดมากเลย แวะมาทักค่ะ ... หมดแรงกาย (แต่มีพลังใจ อิอิ)
4 สิงหาคม 2549 09:54 น. - comment id 595000
แต่งได้ดีมากค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
