หน้าส่วนตัว
สมัยก่อน ตอนอ่านเขียน เรียนประถม
ผู้เพาะบ่ม วิชาสาร การภาษา
ให้อ่านออก เขียนได้ แต่ใดมา
คือตำรา ของมานี ปิติชูใจ
แต่ละเรื่อง แต่ละเล่ม เต็มเนื้อหา
แต่ละแผ่น แต่ละหน้า ค่ายิ่งใหญ่
แต่ละบท แต่ละตอน ซ่อนความนัยน์
แต่ละคำ อักษรใส่ ดั่งร่ายมนต์
ตัวละคร ที่โลดเล่น เป็นหนังสือ
ล้วนฝึกปรือ ภาษาไทย ให้เป็นผล
ดั่งเขามี รูปคล้าย กายเป็นคน
พาเที่ยวซน เล่นไป ในตำรา
ยามใดอ่าน งานเขียน เรียนเล่มนี้
ดั่งเราหนี ท่องไป ในภาษา
มีปิติ ชูใจ ไขตำรา
ทั้งมานี มานะ พาเที่ยวไป
มียายของ ชูใจ ให้ขนม
คอยอบรม เล่านิทาน ในลานไม้
มีนายเพชร พาทุกคน ผจญภัย
ใครต่อใคร ในความหลัง ยังตราตรึง
ใช่เพียงเห็น เป็นหนังสือ สื่อภาษา
ใช่ตำรา ในเยาว์วัย ให้นึกถึง
แต่เรื่องราว หลายร้อย รอยคำนึง
ยังติดตรึง ตราใจ ไปชั่วกาล
น่าเสียดาย ที่เด็กไทย สมัยนี้
ไม่มีแล้ว เรื่องมานี ที่กล่าวขาน
กลายเป็นเพียง แค่เรื่องเล่า อันยาวนาน
จากผู้ผ่าน การศึกษา ภาษาไทย
มานีเอ๋ย สมัยนี้ ไม่มีแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว ของจันทร ก่อนไปไหน
หวนคิดถึง หนูมานี ปิติชูใจ
ผู้สอนให้ รู้รักษ์ค่า ภาษาตน
วิจิตรวาทะลักษณ์(นฤมิตรเทวากร)
วันอังคารที่ 20 มิถุนายน 2549
11.50 น.
วิจิตรวาทะลักษณ์ 20 มิ.ย. 2549 11:43 น. - ID 90386 
2222
5
0
20 มิถุนายน 2549 11:47 น. - comment id 584910
สมัยก่อนคงจะยังจำได้นะครับว่าเราเรียนภาษาไทย จากหนังสือ เรื่องอะไร มันก็คือ หนังสือมานี มานะ นั่นเอง น่าเสียดายแทนเด้กสมัยนี้นะครับ ที่ไม่มีโอกาศได้เรียนหนังสือ ภาษาไทยเล่มนี้ เหมือนพวกเรา เนื้อหาหนังสือภาษาไทยในปัจจุบันเทียบไม่ได้เลยกับ หนังสือ มานีมานะ ของเรา ใครมีเว็บไว้มาแลกกันอ่านบ้างก็ได้นะครับ
20 มิถุนายน 2549 13:42 น. - comment id 584931
สวัสดีค่ะ... ยิ่งอ่านงานคุณยิ่งทำให้คิดถึง ตอนนั้น...(ตอนเด็ก ๆ เคยสมมุติกันในกลุ่มเพื่อน และบางครั้งการอ่านคุณครูก็จะให้สมมุติเป็นตัวละคร ในแต่ละบท) เคยรับบทเกือบทุกตัวละคร แต่ที่ชอบคือเป็นชูใจ... ขอบคุณนะค่ะ ทำให้ย้อนคิดกลับไปจนรำลึกถึงเพื่อนเก่า ๆ สมัยเรียนประถม(เป็นเด็กบ้านนอกด้วยสิ) เมื่อ 20 กว่าปีแล้ว รักษาสุขภาพนะค่ะ
20 มิถุนายน 2549 15:07 น. - comment id 584955
ผมจำได้ไม่ลืมครับ เรืองมานี มานะ และตัวละครอื่นๆ มาจบลงตรงบทที่ชูใจได้พบแม่ ทุกคนเรียนจบ ป.๖ กันแล้ว ก็ตั้งความหวังไว้ต่างๆนาๆ สมัยผมเรียน ผูกพันกับตัวละครมากครับ น่าจะมีการพิมพ์รวมเล่มใหม่นะครับ ตั้งแต่แรก หลักสูตร ป.๑ จนจบ ป.๖ เลย
20 มิถุนายน 2549 16:59 น. - comment id 584994
ผมเป็นรุ่นสุดท้ายที่ได้เรียน หนังสือไม่ได้ให้รุ่นน้องเรียนต่อ และก็ไม่เห็นคุณค่าต่อมาหาแทบตาย
20 มิถุนายน 2549 20:47 น. - comment id 585035
เป็นแบบเรียนที่ตัวละครมีชีวิต และผูกพันกับคนเรียน คิดถึงราวกับว่า พวกเขาเป็นญาติสนิทที่คุ้นเคยกัน : )
20 มิถุนายน 2549 20:50 น. - comment id 585036
จำได้ว่าเป็นหนังสือที่ตัวโตมาก บรรทัดหนึ่งก็มีไม่กี่คำ และจะคล้องจองกันเพื่อให้จำง่ายค่ะ เล่มเล็กๆ มีรูปประกอบด้วย..เคยสอนเจ้าน้องชายอ่านอยู่เหมือนกันค่ะ
21 มิถุนายน 2549 02:38 น. - comment id 585074
มีหลายคนที่เขียนเรื่องราวตอนจบของนิยายเรือ่งยาวเรื่องนี้นะครับ แต่ผมจำไม่ได้ว่าเวปอะไร นานแล้วครับ พอจะจำได้คร่าว ๆ ว่า เขาใช้ชื่อเรื่องว่า และแล้วเราก็กลับมาพบกัน อะไรนี่แหละครับ ลองหา ๆ ดูแล้วกัน จบได้ดีนะครับ งานเขียนของคุณ ยังไพเราะเช่นเดิม นะครับ
21 มิถุนายน 2549 04:07 น. - comment id 585076
เป็นบทเรียนที่ดีที่สุดยุคหนึ่งที่ผมได้เรียนมา ยิ่งเรียนยิ่งสนุก โดยเฉพาะตัวละครจะมีสัตว์เลี้ยงที่ตนรักกันทุกคนจึงทำให้เราอยากเลี้ยงบ้าง หากแต่เราจะรู้จักตัวละครในเรื่องนั้น ถ้าผมจำไม่ผิด เราน่าจะอ่านคำว่า กา ออกคำแรกนะ และตัวละครตัวแรกน่าจะเป็น มานี ด้วยเพราะ มานีมีโต ใช่ป่าวครับ
21 มิถุนายน 2549 08:24 น. - comment id 585097
คิดถึงปิติ มานะ ไม่ทราบคุณได้อ่านถึงตอนที่มานีเป็นคุณหมอหรือยังคะ เพื่อนบางคนบอกว่า ไม่ดีเลยที่แต่งต่อ อยากจินตนาการเองมากกว่าว่าพวกเขาจะเป็นอย่างไรกันบ้าง เพียงพลิ้วว่าดีออกค่ะที่ได้รู้ว่า พวกเขาก็โตไปพร้อมๆเรา
21 มิถุนายน 2549 10:56 น. - comment id 585145
คุยอาไรไม่ค่อยรู้เรื่องเลย ผมไม่ได้เรียนอ่ะครับ
21 มิถุนายน 2549 12:05 น. - comment id 585158
คุณแมงกุดจี่
ผมก็เหมือนกันครับ ผมได้เป็นวีระอ่ะ 55
คิดถึงเพื่อน ๆ และบรรยากาศสมัยเรียนประถม มาก ๆ เลยครับ
คุณตราชู
สำหรับผม ผมไม่มีวันลืมตัวละครเหล่านี้ได้เลยครับ เพราะมันทำให้ผมหัวเราะ หรือแม้กระทั่งร้องไห้ได้ ในเวลาเรียน โดยเฉพาะตอนที่ แม่ของเพชรตายเนี่ย ผมร้องไห้แทบตาย 55
คุณ ลุ่มน้ำ ณ เทือกเขาดงรัก
ดีใจกับคุณด้วยนะครับ ที่ยังได้มีโอกาส ได้เรียนหนังสือเล่มนี้ แต่น่าใจหายที่คุณได้เรียนเป็นรุ่นสุดท้าย น่าเสียดายแทนเด็ก ๆ สมัยนี้นะครับ ที่ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือเล่มนี้ เหมือนรุ่นพวกเรา
คุณแดดเช้า
จริงครับ ตอนเรียนเนี่ย เหมือนพวกเขาเป็นเพื่อนของพวกเราจริง ๆ ตอนเฉพาะตอนจบเนี่ย คิดถึงพวกเขามักมาก
คุณกุ้งหนามแดง
ขอบคุณนะครับ ที่ยังสืบทอดความงดงามของหนังสือเล่มนี้ ให้คนรุ่นหลังได้รับรู้
คุณสายสีน้ำเงิน
เคยได้ยินเหมือนกันครับแต่ยังไม่มีโอกาสอ่าน ผมคิดว่า ให้เราจินตนาการไปเองดีกว่าว่า ให้เขาเติบโต ไปพร้อม ๆ กับพวกเรา ดูมีความสุขกว่าครับ ขอบคุณนะครับที่ติดตามงานของผม
คุณทานทองคำ
ถูกต้องนะคร้าบ..............ดีใจจัง ที่ยังมีคนจำเรื่องราวในหนังสือเล่มนี้ได้ เหมือนกับผม ขอให้ทุกคนจดจำไว้ตลอดไปนะครับ เพราะมันคือความทรงจำในวัยเด็ก ของพวกเรา ที่มีค่ามากครับ
คุณเพียงพลิ้ว
ยังเลยครับ แต่อย่างที่คุณว่าอ่ะครับ ผมอยากจินตนาการให้พวกเขาเติบโตขึ้นไปพร้อม ๆ เราดีกว่า สนุกกว่าเยอะ
ห้วงคำนึง
เสียดายแทนนายจัง 55 ที่ไม่มีโอกาสได้เรียนภาษาไทยเล่มดี ๆ อย่างพวกพี่ ๆ ลองอ่านดูนะ เพราะมันสนุกมาก 55
สำหรับทุกคน
ขอบคุณนะครับ ที่ให้เกียรติติดตามอ่านงานเขียนของผม ขอบคุณสำหรับคำติชม มันเป็นกำลังใจอย่างยิ่งที่จะทำให้ผมสร้างสรรค์ผลงาน ผ่านภาษากวี เพื่อจรรโลงโลกนี้ให้งดงาม ต่อไป (แหม ดูดี ป่ะ)
14 ธันวาคม 2549 10:32 น. - comment id 636016
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
