เพลงผิว

หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก

ผิวเอยกูผิวปากมาฝากเพลง 
ฟังเถิดเอ็งเพลงพลิ้วกูผิวถึง
อันแผ่วโผยโหยพ้อต่างซอซึง 
เพลงบทหนึ่งกำลังรินหลั่งลาย
เป็นลายเพลงเวงวังกูหลั่งริน 
แห่งทุ่งถิ่นนาเถื่อนคืนเดือนหงาย
แม่โพสพซบยอดลงวอดวาย 
ทอดกายสั่นสะทกแทบอกดิน
เมล็ดแม่หนาวเหน็บและเจ็บไข้ 
ข้าวรวงใดอ้วนพีเป็นศรีถิ่น
แม่กูเอ๋ยล่อตาให้กากิน 
กายังเมินเสียสิ้น-แผ่นดินนี้
ฟ้าฝนมิตกต้องตามฤดู 
ทั้งบึงหนองคลองคูก็ดูถี
จะแห้งงวดขอดฝั่งอยู่ทั้งปี 
ครั้นเต็มปรี่ก็ท่วมท้นจนล้นลำ
คงแต่ความทุกข์ยากลำบากเหลือ 
ดอกขี้เกลือเหงื่อชุ่มชอุ่มฉ่ำ
แต่ละเม็ดทะลักบ่าดั่งตาน้ำ 
ให้กูขอดดื่มกล้ำแต่น้ำตา
ก็น้ำตากูแหละซาวคลุกข้าวกิน 
เพื่อทรงวิญญาณกูให้รู้ว่า
ศพลีบแม่เกลื่อนดินสิ้นราคา 
มิต่างนักดอกหวากับค่ากู
เพลงบทหนึ่งกำลังรินหลั่งลาย 
กูระบายขื่นเข็ญที่เป็นอยู่
ฟังเถิดแม่ขวัญทุ่ง-ขวัญคุ้งคู 
เพลงที่กูผิวปากชื่อยากไร้
ชีวิตที่ฝังฝากกับฟ้าดิน 
มันกำลังสูญสิ้น-ได้ยินไหม?
เสียงแผ่วผิวพลิ้วฝาดเจียนขาดใจ 
กูกำลังร้องไห้ - ใกล้ใกล้เอ็ง

ชิ้นนี้ใช่ปะครับคุณเพียงพลิ้ว  (ใช่คุณคนนี้ไหมหว่า?  แหะๆ)  ที่บอกว่าชอบอะครับ
ถ้าใช่  ก็เอาชิ้นนี้มากำนัลคุณเพียงพลิ้ว ณ ที่นี้เลยนะครับ