กิ่ ง ก ม ล . . .

หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก

กิ่งกมล
๑).
ตรงเส้นที่แยกฟ้าออกจากโลก
ลมโยกเมฆขาวจนกราวฟ่อน
เป็นเส้นเรียบราบระนาบนอน
ตัดซ้อนกลมกลืนเป็นผืนเดียว
บรรจบเส้นแบ่งรุ้งแวงพาด
เลียดดาดพรายคลื่น - ฟ้าผืนเขียว
ปีกบางกางผกเจ้านกเปรียว
โฉบเลี้ยวเฉี่ยวเวียนเฉวียนเรือ
๒).
กิ่งกมล-
มีเหตุผลใดหรือที่ควรเชื่อ?
โมกหอมกิ่งสานไขว้ก้านเครือ
สวยขาวพราวเพรื่อเต็มเนื้อตา
พร้อมบุหรี่มวนแรกในชีวิต
ฉันปลิดโมกโยนไปโพ้นหล้า
เพียงลมแรงเพียงวูบเพียงวูบมา
เพียงพริบตาเพียงพริบเพียงพริบเดียว
วัยเช่นนั้นหรือ? - กิ่งกมล
เหตุผลใดเล่าให้ยึดเหนี่ยว?
พร้อมกับเหล้าแก้วแรกที่ซดเพียว
แรงเอี้ยวเหวี่ยงโยกของโลกกลม
ฉันล่องลอยเหมือนโมกที่ล่องลอย
จนดอกน้อยผล็อยโพลนในโคลนหล่ม
กลีบขาวหม่นช้ำสีดำอม
นอนซมไข้พิษสิบสิบปี
ฉันดื่มเหล้า - ทอดตามองฟ้ากว้าง
รางรางม่านฝันควันบุหรี่
ความเชื่อในเรี่ยวแรงที่ฉันมี
จนบัดนี้ถูกผิด? - ฉันไม่รู้!
๓).
ยังเป็นไดอารี่ที่ค้างส่ง
และยังคงเปิดอ่านนานนานอยู่
เด็กหนุ่มเขียนบันทึก - เธอนึกดู
น่ารักน่าเอ็นดูสักเพียงไร?
มีคำอยู่หนึ่งคำเขียนซ้ำซาก
เหงาจนยิ้มมุมปาก - อยากร้องไห้
บางหน้าเขียนค้าง - ปล่อยว่างไว้
กลับเล่าเรื่องราวได้มากมายนัก
ว่า-
วันนั้นฟ้าเมฆโชน - มีฝนหนัก
ทั้งลั่นแลบแปลบย้ายเป็นสายยัก
ผ่ากิ่งโมกหักลงเป็นชิ้น!
ฉันเก็บเศษดอกโมกมาแนบทรวง
ร้องไห้หนักหน่วงในแหลกวิ่น
ไม่ฟังใดไม่รู้ไม่ได้ยิน
สูญสิ้นความเชื่อใดต่อไปแล้ว!
เหมือนดอกโมกที่โยนไปโพ้นฟ้า
และวูบมาของวูบลมวูบแผ่ว
ฉันเคลื่อนที่ชีวิตไร้ทิศแนว
เกร่แกร่วแล้วแต่จะแร่ไป
ปกไดอารี่สีฟ้า - กิ่งกมล
เถ้าบุหรี่สีหม่นฉันหล่นใส่
อ่านบันทึกให้ตัวเองฟังอย่างตั้งใจ
และรูขอบกรอบไหม้ให้รำลึก
๔).
ฉันเหนื่อย -
ดอกโมกเปื่อยยุ่ยโพลนในโคลนปึก
วันคืนนานยาวอันร้าวลึก
ยังผ่านดึกผ่านเช้าอีกยาวนาน
เธอลูกกี่คนแล้ว? - กิ่งกมล
ผ่านพ้นมาอย่างไรหนอวัยหวาน?
สายฝน ขนนก ดอกโมกบาน
ลำธาร สายรุ้ง และพรุ่งนี้
ตอบฉันหน่อยสิ - กิ่งกมล
โมกต้นหนึ่งงอกจนดอกคลี่
การเพิ่มรอยรอบวงของวงปี
มันควรมีความเชื่อความเชื่อใด?
พร้อมกับบาดแผลแรกในชีวิต
ถูกผิดไม่รู้ - แต่ร้องไห้
ฉันดื่มเหล้า - ทอดตามองฟ้าไกล
นั่นนกขาวไรไรสุดสายตา
๕).
ตรงเส้นที่แยกฟ้าออกจากโลก
อาจโมกร่วงกลบนิ่งซบหล้า
ตรงที่แวงตัดรุ้งสุดคุ้งฟ้า
ในองศาพอดีของชีวิต
ฉันโล้ลอยเหมือนเรือที่โล้ลอย
นกขาวน้อยร่อนนำ - ฉันตามติด
ความเชื่อใดไม่รู้นำสู่ทิศ
เพื่อปะต่อปะติดเศษโลกจากโมกนั้น!
๑๗ มิถุน ๒๕๔๘
ทุกท่านครับ  ผมไม่สามารถตอบกระทู้กลอนของใครได้เลยนะครับ  แม้กระทั่งของผมเองที่จะตอบคนอ่านก็ยังตอบไม่ได้
พอคลิกตรงแสดงความเห็น  ป๊อบ - อัพ  บล็อคเกอร์ ก็จะพรึบมาทันที  และนั่นผมต้องไปสแกนลบป็อบอัพหลังปิดเครื่อง
จึงขออภัยมา ณ ที่นี้นะครับ  ที่เหมือนๆจะเสียมรรยาทในการตั้ง - ตอบกระทู้