ฉันจะก้าวทางที่กว้างห่างความคิด ฉันจะปิดตัวตนคนเศร้าหมอง ฉันจะหวังเม็ดเงินตามครรลอง ฉันจะกองสมบัติไว้ในดิน ฉันจะเลือกเส้นทางห่างวิถี ฉันจะหนีเมืองหลวงไกลสุดสิ้น ฉันจะกลับบ้านเกิดด้วยถวิลย์ ก่อนจะสิ้นอายุสิ้นสุดกัน
น.นิรัติศัย 6 มี.ค. 2549 19:16 น. - ID 87376 
1021
4
0
6 มีนาคม 2549 19:32 น. - comment id 564848
ใจอยากหยุดความเศร้าในวันนี้ ความเป็นไปที่มีช่างสับสน ทั้งเหตุการณ์ผ่านพ้นกับผู้คน ช่างสุดทนชีวิตคิดแล้วเซ็ง
7 มีนาคม 2549 13:22 น. - comment id 564946
อ่า!!!นะ บางทีเค้าเราหยุดอยู่นิ่งๆเสียบ้างก็ดีนะ พักสมองสักหน่อยก้อดีเหมือนกัน บ้านแสนสุขหามีไม่ที่ไหนเหมือน คอยย้ำเตือนวันเก่าๆที่เคล้าสุข อยู่ที่บ้านใจสบายมลายทุกข์ เป็นที่ปลุกกำลังใจให้ก้าวเดิน นึกถึงพ่อและแม่ที่แก่เฒ่า เลี้ยงดูเราเฝ้าถนอมพร้อมเดินเหิร สร้างให้เราใจแข็งแกร่งพร้อมเผชิญ ก้าวย่างเดินในโลกหล้ามหานคร อีกพี่น้องหมาแมวแลไม้หญ้า ร่วมกันมาอยู่ด้วยเหมือนช่วยสอน ให้เมตตาเผื่อเกื้อเอื้ออาทร ดั่งอาภรณ์หุ้มห่อใจให้งดงาม หากวันใดใจทดท้อชะลอคิด หวนตั้งจิตพินิจในดวงใจถาม ณ ที่หนึ่งมีรักให้ทุกโมงยาม ที่แห่งนั้นคือสถานแห่งบ้านเรา ยินดีที่ได้รุจักงับ
7 มีนาคม 2549 18:33 น. - comment id 565025
ใจอยากหยุดความเศร้าในวันนี้ ความเป็นไปที่มีช่างสับสน ทั้งเหตุการณ์ผ่านพ้นกับผู้คน ช่างสุดทนชีวิตคิดแล้วเซ็ง เจน_จัดให้ > ใจอยากหยุดความเศร้าในวันนี้ ไร้ยินดีมีความเหงาเข้ามาหา เมื่อหยุดคิดหยุดรำพึงถึงอุรา เหลวแหลกล้าสุดหยุดฝืนทน(มั่วนิ) ขอบคุณๆ
7 มีนาคม 2549 18:37 น. - comment id 565028
หากวันใดใจทดท้อชะลอคิด หวนตั้งจิตพินิจในดวงใจถาม ณ ที่หนึ่งมีรักให้ทุกโมงยาม ที่แห่งนั้นคือสถานแห่งบ้านเรา ยินดีที่ได้รุจักงับ MomMamSan > หากวันใดใจทดท้อชะลอคิด ยากยึดติดคิดสงสัย รักที่รู้ที่เห็นเป็นเช่นไร สุดวิสัยใครหน่อช่วยบอกที... ณ ที่หนึ่งมีรักให้ทุกโมงยาม วันที่สามตามสถานม่านฟ้าฝน รักที่ให้มลายสิ้นกลิ่นสาบตน รักล่องหนรักหล่นหายตาย(ดีกว่า) แงะๆๆ น่าหนะสิ อะไรกันเนี้ย ขอบคุณหลายๆ ที่ได้รู้จักและยินดีเสมอที่ได้สนทนา
7 มีนาคม 2549 18:56 น. - comment id 565034
อันข้าไทยได้พึ่งเขาจึงรัก แม้ถอยศักดิ์สิ้นอำอาจวาสนา เขาหน่ายหนีมิได้อยู่คู่ชีวา แต่วิชาช่วยกายจนวายปราณ
9 มีนาคม 2549 20:10 น. - comment id 565324
อันข้าไทยได้พึ่งเขาจึงรัก แม้ถอยศักดิ์สิ้นอำอาจวาสนา เขาหน่ายหนีมิได้อยู่คู่ชีวา แต่วิชาช่วยกายจนวายปราณ ............. อันข้าน้อยด้อยวิชาในเชิงปราณ ไร้แตกฉานดั่งขุนเขาเหล่าพงษ์ศา รุกจะรับรบจะถ่อยร่อยราคา ล้วนได้มาจากลักจำร่ำร้องไป .........
10 มีนาคม 2549 19:21 น. - comment id 565513
เอ! มีฉามวันเหรองับ งง....อิอิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
