เศษศิลาดาษดื่นเป็นหมื่นแสน ทุกดงแดนทั่วถิ่นล้วนหินสี พลอยไพลินแก้วเพชรเก็จมณี ล้วนมากมีคุณค่าคนหาครอง ต่างดั้นด้นขุดเจาะเสาะแสวง ทุ่มทั้งแรงอยากเห็นเป็นเจ้าของ ทั่วผืนดินพลิกกลับอยากจับจอง หวังสนองพูนเทวษกิเลสตน เราก็ต่างตีกฎกำหนดค่า เสี้ยวศิลาให้พิเศษด้วยเหตุผล เชิดชูค่าสวยงามตามได้ยล สิ่งปลอมปนเขี่ยออกบอกไม่เอา เหลือเพียงแค่เม็ดทรายไร้ค่าแล้ว มิวับแววงดงามตามใจเขา ถูกทิ้งร้างเพราะไร้สีไม่มีเงา เป็นสีเทาน่าบัดสีธุลีดิน ถูกทับถมปล่อยวางข้างตลิ่ง คนเขาทิ้งเพราะเหตุเป็นเศษหิน พอน้ำซัดพัดเอื่อยระเรื่อยริน จนทั่วถิ่นเกลื่อนกลาดเป็นหาดทราย
เรไร 27 ก.พ. 2549 15:45 น. - ID 87098 
1838
3
0
27 กุมภาพันธ์ 2549 15:53 น. - comment id 563416
แซวรึ เดี๋ยจะโดนมิใช่น้อย...
27 กุมภาพันธ์ 2549 21:49 น. - comment id 563462
แหม!!เก่งทั้งคุณเรไร ทั้งคุณชมพูภูคา J.เยยอ่ะงับ แต่งกลอนเพราะทั้งคู่เหมือนกันงับ ชอบกลอนของคุณทั้งสองน้างับ ไงก็ช่วยแนะนำกาป๋มหน่อยสิงับ เอาสามล้อมารับก้อด้ายงับ จารออ่ะ อิอิอิ
27 กุมภาพันธ์ 2549 23:06 น. - comment id 563477
แวะมาอ่านค่ะ
28 กุมภาพันธ์ 2549 15:04 น. - comment id 563595
ไพเราะมากค่ะ แวะมาอ่าน แต่หาดทรายก็สวยนะคะ ชอบทะเล ชอบหาดทราย อยากให้ช่วยกันรักษาเอาไว้
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
