โรยราร่วงหล่นบนพื้นไม้ ลมหายใจขาดตอนนอนแน่นิ่ง เหลือบมองฟ้าหารักที่พักพิง หลับตาทิ้งความกลัวลงกลั้วดิน โอ้ชีวิตคิดไปใยแสนสั้น เพียงชั่ววันพลันสลายมลายสิ้น ก่อกำเนิดเกิดแล้วหายตายสู่ดิน น้ำตารินไหลหล่นไร้คนมอง ยามยืนต้นสีสดงดงามหมาย เปล่งประกายวิบวับจับใจจ้อง ผู้ผ่านพบสบเห็นเป็นหยุดตรอง มาเมียงมองส่องยืนชืนชีวี ยามละลิ่วปลิวปลิดชีวิตดับ กลับอาภัพจับใจกระไรนี่ เคยชมชื่นคืนเห็นเป็นราคี เกะกะที่กวาดโกยให้โหยใจ หมดแล้วทุกสายตาเคยจับจ้อง เหลือแต่กล้องจับภาพสุดท้ายไว้ ยิ้มอีกคราหวังวาดอาจจับใจ ห วั ง เ พี ย ง ใ ค ร
Dr.FreaK 15 พ.ย. 2548 08:53 น. - ID 83423 
1247
0
0
7 มกราคม 2549 20:14 น. - comment id 551757
เขียนได้ไพเราะและเศร้าด้วยค่ะชอบมาก
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
