โรงแรมรัตติกาล(เวอร์ชั่นที่ 1)

วิจิตรวาทะลักษณ์

          เมื่ออาทิตย์  อัสดง  ลงดับแสง
ความมืดดำ  จึงสำแดง  ขับแสงจ้า
ราตรีม่าน  จึงสานสั่ง  กำบังตา
รัตติกาล  จึงผ่านฟ้า  มาร่ายมนต์
          โรงแรมแห่ง  รัตติกาล  ถึงการเปิด
ก่อกำเนิด  แหล่งเสพย์สุข  ทุกแห่งหน
ที่ใดมืด   แหล่งซอกอับ  ลับตาคน
คือห้องคน  บนโรงแรม  รัตติกาล
          เหล่าหญิงชาย  หมายสมสู่  อยู่แห่งนี้
พี่กับน้อง  น้องกับพี่  พี่กับหลาน
มาเปิดห้อง  ของโรงแรม  รัตติกาล
ป่าข้างบ้าน  ข้างทุ่งนา  ข้างป่าปอ
          เสียงหรีดหริ่ง  เรไร  ในท้องทุ่ง
จึงคละคลุ้ง  กับเสียงร้อง  ในห้องหอ
ดาราราย  ดั่งไฟโคม  ประโลมรอ
ราตรีผ่าน  ดั่งม่านทอ  พอกำบัง
          จะเสียเงิน  เช่าห้องไป  ทำไมเล่า
ในเมื่อเรา  มีที่หมาย  ให้สมหวัง
เมื่อเสร็จสม  ก็แยกทาง  ต่างลำพัง
มิหันหลัง  ให้ติดค้าง  ต่างน้ำตา
          เมื่อความมืด  มอบชีวิต  นิทราให้
มวลมนุษย์  ได้หลับใหล  ในโลกหล้า
ควรแล้วฤา  มาเปิดให้  ใครเข้ามา
เริงกามา  ณ  โรงแรม  แห่งรัตติกาล
          วิจิตรวาทะลักษณ์ (นฤมิตรเทวากร)
          วันพฤหัสบดีที่  25  สิงหาคม  2548
          22.59 น.