สองยายตา ทำนาไร่ ในบ้านนอก จนหัวหงอก ยังยากจน จึงทนสู้ ดำรงตน เพียงจับปลา และหาปู ลูกไม่อยู่ ไปทำงาน ในบ้านไกล สองยายตา ยังรอรับ ลูกกลับบ้าน จะปีใหม่ หรือสงกรานต์ ผ่านปีไหน ไร้แวววี่ ที่ลูกหลาน คืนบ้านไพร ไม่มีใคร มาเหลียวมอง สองยายตา จนปีนี้ เห็นลูกสาว ก้าวกลับบ้าน หอบเอาหลาน มาฝากยาย ไว้ต่างหน้า เงินห้าร้อย ให้ซื้อนม ขยมยา แล้วบ่ายหน้า กลับสู่กรุง มุ่งเร็วไว กายซูบผอม ยังยอมจน ทนหาเลี้ยง ความหวังเพียง เลี้ยงดูหลาน นั้นเติบใหญ่ แม้อดบ้าง อิ่มบ้าง ช่างปะไร แต่ขอให้ หลานอิ่ม ก็ยิ้มบาน ทั้งเสื้อผ้า ค่านม ขนมเห็น ทั้งของเล่น ก็ชื้อหา มาให้หลาน เมื่อแม่เจ้า เขาบอกยุ่ง มุ่งแต่งาน ตากับยาย จะเลี้ยงหลาน ไม่หวั่นใด สองยายตา ฝากคนโทร เรียกลูกกลับ จะรอรับ วันสงกรานต์ หรือวันไหน ไม่ห่วงแม่ ห่วงลูกมั่ง บ้างเป็นไร มันเจ็บใจ ใครเรียกหลาน มันกำพร้ามึง
วิจิตรวาทะลักษณ์ 8 ก.ค. 2548 23:29 น. - ID 78331 
4709
1
0
9 กรกฎาคม 2548 13:50 น. - comment id 489806
Y_Y
9 กรกฎาคม 2548 15:17 น. - comment id 489833
เศร้าค่ะ
14 กรกฎาคม 2548 15:10 น. - comment id 491518
สะท้อนสังคมได้ดีมากเลย
12 ธันวาคม 2549 12:09 น. - comment id 635291
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
