ดั่งพายุพัดพามหาโศก วิปโยกสุดหยั่งเยี่ยงอาสันต์ ทะมึนใจมืดมัวร้าวแหลกราญ มองรอบด้านมิอยากอยู่รู้ความจริง ทุกข์ท่วมท้นล้นใจใครจะรู้ ที่เป็นอยู่เหมือนดั่งโดนคำสาปสิง ผจงจิตคิดตายคลายประวิง เพื่อจะทิ้งความทุกข์ขมุกมัว คว้าผ้าต่วนสีขาวผืนยาวใหญ่ เดินเข้าในห้องไปใจสลัว เอาผ้าพาดฟาดขึงคานร่างระรัว คิดเจ็บชั่วเดี๋ยวด๋าวสุขยาวไกล สายตาลาดกวาดไปเหมือนไร้ทิศ สมองมิดมืดมนทนไม่ไหว คิดจนมืด มืดจนว่างไร้ห่วงใย ตั้งจิตไว้ตัดช่องน้อยแต่พอตัว ผ้าคาดผึงดึงดูพอดีแน่น มาดเหมือนแม้นผ้านี้ที่ขึงหัว คิดจนตก ตกจนตันไม่พรั่นกลัว สาวเท้านัวลากเก้าอี้รี่เข้ามา ยืนตัวตรงบนเก้าอี้หมายพลีร่าง มือจับคว้างผ้าขาวยาวสองหลา ผูกปลายผ้าเป็นห่วงจ้วงชีวา ไว้ชาติหน้าค่อยว่ากันพลันนึกเอา ตระเตรียมห่วงจะคล้องคอในบัดดล ต้องสับสนด้วยเสียงเพลงทำนองเหงา ชะโงกดูเห็นขอทานหน้าบ้านเรา พาให้เอามาคิดจิตตรึกตรอง ขอทานแก่ตาบอดพิการขา เป็นภาพพาชวนสลดตัวเป็นหนอง ตามร่างกายล้วนด้วยแผลพุพอง ดูสยองปนสมเพชเวททนา เดินลงจากบรรไดให้เงินเขา เสียงขอบคุมเร่าๆอนาถา "ขอให้ท่านจำเริญเงินไหลมา" ฟังแล้วพาชวนขำจำสำเนียง ขอทานนั้นยังมิอาจบรรลุสุข ร่างจมทุกข์สาหัสอาภัพเพี้ยง จะอวยพรผู้ใดได้แค่กล่าวเพียง ด้วยออกเสียงอวยชัยไม่กี่คำ แต่ครั้นมองมุมลับกลับสะดุ้ง เหมือนไฟพุ่งรุ่งร่างไม่พลางขำ มองไปอีกมุมหนึ่งตะลึงคำ "ขอให้ท่านจำเริญเงินไหลมา" เขาเหมือนตายแต่ตะกายเพื่อจะอยู่ และรับรู้ความจริงอนาถา ผิดกับเราที่คิดปลิดชีวา เพื่อหลีกหน้าไม่กล้าสู้รู้ทุกข์ทน เปรียบกับเขาเราเป็นเพียงคนขี้ขลาด คิดพิฆาตรชีวาหน้าฉงน เขานั้นกล้าบากหน้ากอบกู้ตน แต่เราทนให้ทุกข์ทับคิดดับแด หัวเราะร่าพาหลุดพ้นค้นพบสัจย์ ใช่มองลัดเพียงทุกข์เราไม่แยแส ทุกข์ของเขามากกว่าเราทวีแท้ เขายังแน่สู้ทนแม้นหม่นมัว คนเรามักมองตัวเราเอาเป็นใหญ่ ทุกเมื่อไรมักมองว่ามืดขมัว มืดมิดจนเนตรพร่าตาบอดมัว แล้วมาดมั่วว่าหนักหนาแสนสากันต์ แต่เมื่อเรามองเห็นที่มืดกว่า จะรู้ถึงคุณค่าความมืดนั้น มองกลับอาจเห็นว่าสว่างพลัน เพราะเห็นอันที่มืดกว่าในครายล มืดกว่ามืดใช่ว่าเป็นสาระ เพียงคิดผละจากตัวเราอย่าสับสน มองที่มืดกว่ามืดเพื่อหลุดพ้น จากมืดมนที่ทับถมตัวเราเอง
เมฆน้ำแข็ง 25 มิ.ย. 2548 00:10 น. - ID 77724 
1042
1
0
25 มิถุนายน 2548 00:25 น. - comment id 484052
เขาว่ากันว่า อย่าเปรียบเทียบตัวเองกับคนที่สูงกว่า มีคนอีกมากมายที่แย่กว่าเรา ลำบากกว่าเรา เศร้ากว่าเรา มากมายนักอยู่บนโลกนี้ หากเรายอมแพ้โชคชะตา คงเสียชาติเกิด อีกหลายๆคน ที่ไม่มีแขนขา ทำไม เขาสู้ได้ พลังใจไม่มีวัดหมดหรอก
25 มิถุนายน 2548 01:06 น. - comment id 484059
ยังมีกหลายอย่างให้มองให้เปรียบเทียบเราย่อมมีค่า ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่งแหละ เรามิยิ่งใหญ่เท่าฟ้า เราเป็นเพียงละอองน้ำเล็กๆที่ปะปนอยู่ในเมฆฝน
25 มิถุนายน 2548 10:29 น. - comment id 484139
จำได้ดีเคยให้กำลังใจคนอื่น ๆ อยู่เสมอ ๆ ๆ ว่าให้มองคนที่ยิ่งกว่าเรา เขายังสู้เลย ใช่ไหม มองรอบตัวเรา แล้วเอามาคิด........ให้เข้าใจ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
