วิเวกว้าง กลางป่าเขา ลำเนาป่า ยากจะหา ผู้ใด ได้กรายกล้ำ เด็กน้อยน้อย คอยลำแสง แห่งอารยะธรรม มาหนุนนำ ให้ความรู้ สู่ป่าไพร ยอมจากจร ความเจริญ เดินสู่ป่า จากไฟฟ้า สู่ตะเกียง เพียงแสงใต้ จากรถยนต์ สู่สองเท้า ก้าวเดินไป จากโรงเรียนใหญ่ สู่โรงเรียนร้าง กลางพนา เป็นนายช่าง สร้างโรงเรียน ให้เขียนอ่าน ยอมทำงาน เป็นภารโรง จรรโลงหล้า เป็นพ่อครัว หุงอาหาร จานนานา เป็นผู้พา เอาความรู้ สู่เด็กดอย อยากจะไป เป็นครู อยู่ในเมือง ที่รุ่งเรือง เจริญกว่า ในป่าหงอย แต่แววตา เด็กชาวเขา ที่เฝ้าคอย โถเด็กน้อย ใครจะสอน ป้อนวิชา จิตวิญญาณ ความเป็นครู อยู่ในจิต จึงตรึงติด ให้อยู่นี่ ไม่หนีหน้า สอนอยู่นี่ อาจจะน้อย ด้อยเงินตรา แต่คุณค่า คำว่าครู มีอยู่เต็มใจ วิเวกว้าง กลางป่าเขา ลำเนาป่า มีเรือจ้าง กลางพนา มาสอนให้ เขาเป็นดั่ง แสงเทียนทอง ผ่องอำไพ ไม่หยิ่งใหญ่ แต่ให้แสงสว่าง กับคนทั้งดอย
วิจิตรวาทะลักษณ์ 30 พ.ค. 2548 18:57 น. - ID 76662 
1219
5
0
30 พฤษภาคม 2548 19:02 น. - comment id 472930
ง่า ซึ้งเลย ถ้าครูอ่านนี่คง....น้ำตาไหล
30 พฤษภาคม 2548 19:26 น. - comment id 472943
บนหนทางสร้างสรรค์ของบัณฑิต เธอมีสิทธิ์ก้าวสู่เป็นผู้สร้าง ปริญญาเป็นจอบขุดขอบทาง ถมที่ว่าง..ถางพงหนาม...สู่ความเป็นเลิศก้แล้วกัน หาคำลงไม่ได้ อิอิ ซ่อยข้อยแน
30 พฤษภาคม 2548 21:26 น. - comment id 472977
แป๋มเขียนกลอนเก่งจัง ถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีจัง พี่ปรายชอบมาก ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
30 พฤษภาคม 2548 22:19 น. - comment id 473011
โย...อยากให้ครูทุกคนเป็นแบบนี้อ่ะคับ คือไม่เลือกที่สอน อยู่ห่างไกลความเจริญแค่ไหนก็ไม่ย่อท้อ มอบความรู้ให้เด้กอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก..... บนหนทางสร้างสรรค์บองบัณฑิต เธอมีสิทธิ์ก้าวสู่เป็นผู้สร้าง บริญญาเป็นจอบขุดขอบทาง ถมที่ว่างถางพงหนามสร้างความเจริญ แต่งต่อให้แล้วน่ะคับ พี่ปราย......... ขอบคุณน่ะคับที่ชอบอ่านกลอนของผม ได้อ่านแล้วรู้สึกมีกำลังใจในการแต่งขึ้นอีกตั้งเอยะน่ะคับ ขอบคุณนะคับสำหรับกำลังใจที่มอบให้ ผมสัญญาว่าจะสร้างสรรค์ผลงานดี ๆ มาให้อ่านเรื่อย ๆ น่ะคับ
30 พฤษภาคม 2548 23:49 น. - comment id 473049
ชอบมากเลยครับ สะท้อนให้เห็นแจ่มมาก
31 พฤษภาคม 2548 08:30 น. - comment id 473111
นับถือในอุดมการณ์ครับผม.. ***แวะมาอ่าน ผ่านมาทักทายครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
