หม้อดิน...ใบร้าว

ภูวดินทร์

ชายอินเดียผู้หนึ่งซึ่งทำงาน
สองปีผ่านทำงานคนรู้ทั่ว
วางหม้อดินใบใหญ่ใส่บ่าตัว
ที่ไหล่ขั้วข้างละใบใช้ตักน้ำ
หม้อใบหนึ่งซึ่งมีที่ร้อยร้าว
ใบสองเล่าน่าชมสมบูรณ์ล้ำ
บรรจุน้ำจากลำธารเป็นประจำ
ตามถ้อยคำของนายให้ทุกวาร
หม้อใบสวยยิ้มรื่นแช่มชื่นนัก
ดังคิกคักทักทายหม้อร้าวราน
หมดสภาพตราบน้ำจะถึงบ้าน
นายใช้งานน้ำน้อยด้อยเต็มที
หม้อดินร้าวผ่าวใจในตนนัก
รู้สึกหนักซ้ำนักปักอกรี่
ให้น้อยเนื้อต่ำใจในความดี
ไม่เต็มที่รับใช้ให้เจ้านาย
ตัดสินใจเอื้อนเอ่ยกับคนหาบ
ให้รับทราบคราบทุกข์ระทมหมาย
สองปีผ่านงานน้ำให้ละอาย
ให้ท่านได้เพียงครึ่งไม่ถึงเต็ม
คนหาบน้ำชี้ไปให้สังเกต
ได้บอกเหตุดอกไม้ได้อิ่มเอม
บานสะพรั่งข้างที่รั่วให้เกษม
ใจไม่เค็มได้รดน้ำตามข้างทาง
ดอกไม้งามปักแจกันบ้านเจ้านาย
เธอนั้นได้ให้ดอกไม้งามสะพรั่ง
ถ้าขาดเธอเจ้านายคงอ้างว้าง
ฉันจนทางหาดอกไม้ใส่แจกัน
ตัวเราเองมีคุณค่าอยู่เสมอ
ถ้าไปเพ้อเปรียบเทียบกับใครกัน
สิ่งไม่ดีควรแก้ไขแก้ใหม่นั่น
ผลลัพธ์นั้นชัยชนะเป็นของเรา.
ยกมา :"ผลลัพธ์ของการกระทำ
ไม่ใช่คำตอบแห่งชัยชนะของชีวิต"
ยกมา :"จุดมุ่งหมายและความตั้งใจจริงของเราต่างหาก
คือคำตอบที่แท้จริง"
 
ธรรมนีติ ยกมา :  
บุคคลที่ชอบบำเพ็ญประโยชน์เกื้อกูล ๑
มิตรที่ดี ๑ 
ปราชญ์ ๑ 
ล้วนเป็นบุคคลที่หาได้ยาก  
ทำนอง
เดียวกับยาที่มีรสอร่อย 
และคนดีที่ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ
ย่อมหาได้ยากเช่นกัน 
ภูวดินทร์
๒๗ พฤษภาคม ๒๕๔๘