อิสานไม่เคยอดตาย

วิจิตรวาทะลักษณ์

เกิดมาเป็น  เช่นชาวดิน  ถิ่นอิสาน
เรื่องอาหาร  ไม่อดตาย  เหมือนใครเขา
วิถีชน  คนอิสาน  แต่นานเนา
สอนให้เรา  เข้าหากิน  ตามถิ่นนา
ตื่นแต่เช้า  เราจูงควาย  ไปชายทุ่ง
สะพายถุง  แล้วไล่ควาย  ไปข้างหน้า
น้องถือเสียม  เตรียมคุน้ำ  เดินตามมา
แม่ถือผ้า  กับสวิง  วิ่งตามกัน
เอาควายผูก  ให้เล็มหญ้า  ในนาทุ่ง
สวิงแม่  เอาซ้อนกุ้ง  คุ้งห้วยกั้น
น้องเอาเสียม  สับหน่อไม้  ไว้รวมกัน
เก็บผักบุ้ง  เอาผ้าพัน  ไว้ทันที
ได้หน่อไม้  กุ้งหอย  พอพลอยอิ่ม
ก็ยิ้มกริ่ม  เดินกลับบ้าน  ให้ทันที่
ก่อฟืนไฟ  ปรุงอาหาร  รสชั้นดี
แบ่งน้องพี่  ที่บ้างบ้าน  ปันกันกิน
แต่วันนี้  แหล่งอาหาร  ชั้นเลิศรส
ไม่เหลือคู่  อยู่ปรากฏ  หมดเสียสิ้น
เหล่าห้วยหนอง  ลำคลองเอ๋ย  เคยหากิน
สารเคมี  นี้เปื้อนดิน  กินไม่ลง
เหล่ากอไผ่  ในห้วยเอ๋ย  เคยสับอยู่
กลับเคียงคู่  ด้วนคลองปูน  อาดูลย์หลง
ผักบุ้งเอ๋ย  เคยเก็บกิน  ในดินดง
กลับเหลือหลง  ซากขยะ  มาลอยแทน
เกิดมาเป็น  เช่นชาวดิน  ถิ่นอิสาน
เมื่อเมืองบ้าน  เขาก้าวไป  ไกลสุดแสน
จากเคยกิน  อาหารป่า  ณ  ดงแดน
มาเปลี่ยนแทน  เป็นปลากระป๋อง  ของโรงงาน