เป็นบุบผา ในราตรี ที่เริงรื่น ในค่ำคืน แห่งมายา มาแสร้งสรรค์ ที่แต่งแต้ม แกมสอดสี ทุกวี่วัน เสริมสีสัน ให้สดใส ในค่ำคืน หมู่ภมร ภุมริน บินคลอเคล้า หวังจะเอา เจ้าดอกไม้ ไปเชยชื่น ยอมพลีร่าง ให้ชายชม แม้ขมกลืน เพื่อสังเวย ความห่ามหื่น ทุกคืนวัน เอาความสาว เต้าแลกเงิน เกินกว่าร้อย ให้คนคอย หยามเหยียด รังเกียจฉัน ตีตราหน้า ว่าอีตัว ชั่วกัปกัลป์ ตราหน้าฉัน หญิงขายตัว มั่วโลกีย์ แต่ความจริง จากดอกไม้ ในคืนค่ำ ใครล่วงล้ำ ความในใจ ฉันไหมนี่ ฉากชีวิต ที่แสดง แห่งราตรี คือวิถี แห่งน้ำตา มาบรรเลง ฉันไม่ได้ อยากจะเป็น เช่นนี้หรอก ฉันอยากออก จากวิถี ที่ข่มเหง แต่กำแพง แห่งสายตา ที่น่าเกรง ของคุณเอง ที่ปิดกั้น ให้ฉันไกล ขอได้ไหม ไอ้กำแพง แห่งสายตา อย่ากีดกั้น ฉันเถิดหนา จะได้ไหม หากพวกคุณ เปิดใจรับ การกลับใจ จะกลับไป เป็นคนดี ศรีสังคม
19 พฤษภาคม 2548 00:48 น. - comment id 469001
เขียนชะจนเห็นภาพเลย.....อะโห...ยอด ๆ สงสัย...คุณวิจิตรวาทะลักษณ์ คงไม่เข้าไปอุด หนุนในนั้นนะคราบ ว่ากลอนเสียววาบ ๆ ๆ ๆ ดีจังครับสะท้อนกระดอนกระเด็นเลย...เฮ้อ..! สังคม น่าเศร้า
19 พฤษภาคม 2548 08:28 น. - comment id 469059
พุดเพิ่งรจนา*ดอกไม้สีดำค่ะ* มาชื่นชม และฝากบทเพลงนี้ที่คิดได้ทันทียามอ่านบทกวีแสนงามเศร้านี้นะคะ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song3431.html ห้องสีขาว แจ้ ดนุพล แก้วกาญจน์ นอกหน้าต่าง ทุกอย่างสับสน มีผู้คน เขาเดินมากมาย หลากหลาย ชายหญิงที่อิงคู่กัน มอง ด้วยความปวดร้าว เพราะสาวเจ้า มีกำแพงกั้น ทุกวัน ทุกคืนร้องไห้ลำพัง ห้อง นั้นสีขาว แต่ สาว เจ้าชุดดำ ชอกช้ำ ระกำอยู่เพียงผู้เดียว ทำ ผิดใดหนา จะ หามีใครข้องเกี่ยว เปล่าเปลี่ยว เหลียวมองลอดช่องประตู ในหน้าต่าง ทุกอย่างเงียบเหงา มองเห็นสาว ซ่อนหน้าหดหู่ อยากรู้ คู่รักเธออยู่ที่ใด กรรม ที่เกิดเป็นหญิง เขาเชยชม แล้วทิ้งเจ้าไป ฝากไว้ ความทุกข์กับเวทนา ห้อง นั้นสีขาว แต่ สาว เจ้าชุดดำ คืนค่ำ ดื่มด่ำกับหยาดน้ำตา นั่น คือครั้งสุดท้าย พรุ่งนี้ไป ใครจะเห็นหน้า หากสาว ฆ่าตัวตาย ไปเมื่อคืน ห้อง นั้นสีขาว แต่ โลก เราไม่ใช่ โหดร้าย น่ารักมีอยู่คู่กัน ทำ ผิดใดหนา จะ หามีใครข้องเกี่ยว เปล่าเปลี่ยว เหลียวมอง ลอดช่องประตู ห้อง นั้นสีขาว แต่ สาว เจ้าชุดดำ คืนค่ำ ดื่มด่ำกับหยาดน้ำตา นั่น คือครั้งสุดท้าย พรุ่งนี้ไป ใครจะเห็นหน้า หากสาว ฆ่าตัวตาย ไปเมื่อคืน ห้อง นั้นสีขาว แต่ โลก เราไม่ใช่ โหดร้าย น่ารักมีอยู่คู่กัน ทำ ผิดใดหนา จะ หามีใครข้องเกี่ยว เปล่าเปลี่ยว เหลียวมอง ลอดช่องประตู...
19 พฤษภาคม 2548 11:45 น. - comment id 469156
ที่แรกคิดว่าจะเขียนถึง ดอกไม้เช่น ดอกราตรีเสียอีก........ที่แท้เขียนถึงหญิงที่เป็นดอกไม้แห่งราตรี.......ค่ะพวกเธอน่าสงสารเสมอ.....ถ้าเธอมาจากการโดนบังคับต้องให้ทำ........แต่ถ้าไม่ใช้.....เราขอบอกว่า......พวกเธอเหล่านี้ไม่ได้น่าสงสารตรงไหนเลย......เพราะว่าเราได้เห็นและพอจะได้รู้เรื่องของพวกเธอเหล่านี้มาบ้าง.......เห็นแล้วเราเกิดความสมเพชมากกว่า.ค่ะ.......
19 พฤษภาคม 2548 16:02 น. - comment id 469290
นางฟ้ามีเบอร์ สุนารี ราชสีมา เพลง นางฟ้ามีเบอร์ เขาเรียกฉันว่านางฟ้า มีเบอร์ นางฟ้ามีเบอร์ คุณเคยพบเจอที่อยู่ฉันไหม ผู้คนมากหน้าเดี๋ยวมาเดี๋ยวไป อารมณ์แจ่มใสก็ลา วิมานคือห้องสนองอารมณ์ สนองอารมณ์ผู้ชายหวังชมเรือนร่างนางฟ้า ก็คนทางบ้าน หิวทรมา แบ็งค์เปื้อนน้ำตามีค่าทุกใบ อาหารประจำส้มตำ ปูดอง เป็นพลังของลมหายใจ แบ่งค่าชั่วโมงเหลือมาทุกคืนผ่านไป พอได้เก็บไว้ให้พ่อแม่ฉัน หัวใจทุกห้องยังร้อง เพลงรอ ยังร้อง เพลงรอรอความรักจริงจากชายในฝัน ผู้ชายมากหน้าที่มาสัมพันธ์ โดยมารักฉัน...ไม่เกินชั่วโมง แป๋มแต่งได้ดี วันหลังจะเอากลอนเกี่ยวกับดอกไม้ราตรี เวอร์ชั่น40ดีกรีมาฝากมั่ง
19 พฤษภาคม 2548 20:14 น. - comment id 469350
มาดูดอกราตรี... ชีวิตคนเรามีอยู่สองอย่างค่ะ หนึ่ง. ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ต้องการจะเลือก กับ สอง. ทำในสิ่งที่ตัวเองคิดที่จะเลือก แล้วก็ดูเอาเองนะว่าที่เลือกน่ะ มันถูกหรือผิด สวัสดีค่ะ
19 พฤษภาคม 2548 21:32 น. - comment id 469394
เคยอ่านบันทึกของคนที่คุณเรียกว่าดอกไม้ราตรี แล้วทำให้เกิดงานดอกไม้โลกีย์ ขึ้นมาเหมือนกัน มีความรู้สึกว่าโลกของพวกเธอคือประสบการณ์ ที่สอนอะไรเราได้หลายอย่างค่ะ ชื่นชมงานคุณนะคะ
23 พฤษภาคม 2548 20:45 น. - comment id 470266
เหมือนคนแต่งจังเลยน่ะคะประสบการณ์ตัวเองหรือเปล่าเก่งจังเลยเพราะมากเลยคะ