หน้าส่วนตัว
ริมถนน บนทางเท้า ที่ก้าวผ่าน
คนเรียกย่าน คนจน บนเมืองใหญ่
ถูกหยามเหยียด กดซ้ำ อยู่ร่ำไป
หาน้ำใจ ยากเย็น ไม่เห็นมี
ต่างดิ้นรน ขวนขวาย ให้อยู่รอด
เด็กถูกทอด ทิ้งไว้ ใช่หลีกหนี
เพราะจำเป็น หากิน เลี้ยงชีวี
จะชั่วดี อย่างไร ไม่มาดู
เพียงวันนี้ มีข้าว มีน้ำพอ
พรุ่งนี้ขอ คิดใหม่ พอได้อยู่
ไม่ไปเรียน ไม่มีใคร ไม่มีครู
พอเช้าตรู่ ออกมา หาเลี้ยงตน
ลูกไปคุ้ย เก็บขยะ เอามาล้าง
พ่อรับจ้าง แบบหาม ยามต้องขน
แม่มัดเหล็ก หน้าดำ จำต้องทน
เกิดมาจน ไร้ทาง อย่างคนรวย
จะร้องขอ อะไร กับใครได้
หากล้มไป มีไหม ใครจะช่วย
ลุกไม่ขึ้น โดนซ้ำ ย้ำความซวย
แค่ไม่ม้วย มรณา ถือว่าดี
แล้วพูดมา ทำไม ให้ใจเศร้า
เมืองไทยเรา เปี่ยมสุข ไม่หมองศรี
เคยมองไหม มุมหนึ่ง ซึ่งยังมี
นับดูซี อีกกี่คน ทุกข์ทนรอ
แค่ขอปัน น้ำใจ ไปให้บ้าง
ใช่ปล่อยวาง ทิ้งไป ใช่ที่ขอ
แค่มีกิน มีอยู่ ก็เพียงพอ
มัวรั้งรอ ปล่อยให้ดิ้น กินดินแทน
ร้อยฝัน 3 พ.ค. 2548 08:16 น. - ID 75299 
2158
2
0
3 พฤษภาคม 2548 17:11 น. - comment id 461509
เป็นภาพที่ชัดเจน.. เกาะกินเข้าไปถึง..เสี้ยวใจ หาก..มนุษย์เราต้องเหลื่อมล้ำทางฐานะ ขอให้..อย่าได้เหลื่อมล้ำทางจิตใจเลย
4 พฤษภาคม 2548 05:13 น. - comment id 461624
ขอบคุณค่ะ เมจิก การเดินทางเที่ยวนี้ สนุก และได้สัมผัสกับเรื่องราวจริง ๆ ที่ไม่เคยรู้ มุมมองของคนที่อยู่ในตรงนั้น แต่มีความสามารถสื่อได้แค่นี้จริง ๆ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
