ผ้าซิ่นกับปริญญา

วิจิตรวาทะลักษณ์

แม่จ๊ะแม่จ๋า
อีกไม่กี่  วันข้างหน้า  แล้วน่ะแม่
ลูกจะใส่  ชุดครุยงาม  ยามแม่แล
แล้วพาแม่  ไปสู่ถิ่น  ปริญญา
     แม่ไม่ต้อง  ไปตัดชุด  สุดเลิศหรู
ไปอวดชู  ว่าเรานี้  นั้นมีหน้า
ให้เปลืองเงิน  เปลืองทองใช้  หลายราคา
เพื่อเชิดหน้า  ชูตา  ว่าเราดี
     
     เสื้อแขนยาว  เก่าคร่ำคร่า  ผ้าขาดวิ่น
เปลื้อนโคลนดิน  สิ้นราคา  ไร้ราศรี
ผ้ซิ่นผืน  แม่เคยใส่  ในทุกที
แค่ชุดนี้  ก็พอแม่  แค่นี้พอ
     ไม่ต้องอาย  หากใครมอง  ว่าหมองหม่น
ว่าเป็นคน  ชนชาวนา  ว่าเราหนอ
ถามใครถาม  แม่ตอบไป  อย่าได้รอ
ชุดชาวนา  ผืนนี้หนอ  มาอย่างไร
     ฉันเป็นเพียง  แค่ชาวนา  ค่าต้อยต่ำ
ความจนซ้ำ  แต่ฉันนี้  ที่ทำได้
ทนทำนา  ส่งลูกเรียน  เขียนอ่านไป
จนลูกได้  ปริญญา  มาครอบครอง
     ฉันไม่อาย  หรอกชุดนี้  ที่สวมใส่
แต่ตัวฉัน  กลับภูมิใจ  ไม่หม่นหมอง
แค่ชาวนา  หน้าสุ้ดิน  สิ้นคนมอง
แต่ส่งลูก  ถึงถิ่นทอง  ผ่องอำไพ
     แม่จ๊ะแม่จ๋า
จากวันนี้  ลูกสัญญา  น่ะจำไว้
ลูกจะตอบ  แทนพระคุณ  อุ่นหัวใจ
ผ้าซิ่นผืนนี้  จะถูกยกไว้
เหนือความยิ่งใหญ่  ของใบปริญญา