ลำนำราชพฤกษ์ลาลาน (Crying of E-san's Flower)

ลำน้ำน่าน

ปรารถนาบุปผารัตนโกสินทร์
ยามหอมรินมนต์กวีศรีอีสาน
เหลืองละมุนอุ่นรวีดอกคลี่บาน
แต่งแต้มลานลาแล้งระแหงดิน
เกสรร่วงกาลล่วงห้วงสำนึก
ราชพฤกษ์ดอกไม้สร้อยทองศิลป์
เคยคล้องคอหน่อข้าวเหนียวเสี่ยวชาวดิน
บอกพื้นเพ...วศินถิ่นบ้านนา
ลมเดือนห้าแล้งลาที่ราบสูง
ดอกยางยูงร่วงลิ่วทิวไผ่หนา
เมื่อวันพรุ่งจะโบกไหวใบหล่นลา
แหล่ะกลีบคูนตะแบกป่าจะล้าโรย
ฤาเสียงแคนแผ่นดินสิ้นมนต์ขลัง
เมื่อนกป่านิราศรังทั้งหิวโหย
จากเสี่ยวกินเสี่ยวตายอ้ายโอดโอย
เมื่อลมร้อนอีสานโบยโชยอัตคัด
ลานสวรรค์ลานนาดูว้าเหว่
เรือนซังเซทุกข์ร้อนหนี้ผ่อนผัด
ดอกคูนหนุ่มไปรุ่งเรืองเมืองวิวัฒน์
ควายกำดัดมัดขวิดลมอยู่ซมเซา
บักเสี่ยวเอ๋ยเอ็งก็รู้ว่าปู่ย่า
แก่ชราป่วยไข้ใจหงอยเหงา
อีกหยูกยารักษาไปไม่บรรเทา
โรครุมเร้าเศร้าซึมคิดถึงเอ็ง
ทั้งโหวดหวิวพิณเดี่ยวเสี่ยวเคยเล่น
ต้องลำเค็ญอ้างว้างร้างเสียงเปล่ง
เคียวเหน็บเสาสนิทหนาวร้าวเส็งเคร็ง
ยิ่งเร้าเร็งความหมายที่ตายแล้ว
แล้งปีนี้หนักหนาฟ้าขมุกขมัว
ด้วยฝุ่นดินเปื้อนทั่วทุกทิวแถว
ลอยไปเปื้อนขอบฟ้าท้องนาแนว
วัวควายเอ็งไม่แคล้วต้องล้มตาย
ปิดตำนานลูกข้าวเหนียวบักเสี่ยวเอ๋ย
วันเวลาล่วงเลยไร้ความหมาย
เอ็งอยากมีเงินทองกองมากมาย
จุดสุดท้ายสูญเสียจิตวิญญาณ
คูนบ้านนาบานสะพรั่งพร่ำมนตรา
เถิดคืนมากล่อมบรรเลงเพลงอีสาน
รับมาลัยคล้องร้อยสร้อยดอกจาน
แหล่ขับเพลงพื้นบ้านของแผ่นดิน
เหลืองรวีฝนสีทองผองบักเสี่ยว
เจือดอกเสี้ยวบุปผารัตนโกสินทร์
คือมนต์ขลังทุ่งนาแห่งวารินฯ
สาดสายศิลป์ทิพย์เกสรสู่ม่อนเมือง
ลำนำเศร้าราชพฤกษ์ยามดึกนี้
ธารน้ำตายังไหลปรี่ตราบฟ้าเหลือง
บักเสี่ยวเอ๋ยหากอยู่ไหนไม่รุ่งเรือง
หยุดฝันเฟื่องกลับมา ณ บ้านเรา
ฝันสีทองคูนเหลืองแม้เรืองหล้า
แม้แต่ฟ้าขลิบทองก็หมองเหงา
สิ้นบักเสี่ยวเปลี่ยวใจไม่เห็นเงา
ปลาร้าเน่าปลาแดกหอมตรอมสิ้นแล้ว!

----------------------------------
เมื่อลมแล้งมาเยือน...ดอกไม้แห่งอีสานบ้านนาก็บานไสว
ดอกไม้หน้าแล้งมีความหมายเป็นเอกลักษณ์เฉพาะถิ่น
ทำให้ข้าพเจ้าประหวัดไปถึงดอกคูน หรือ *ราชพฤกษ์*
ดอกไม้ประจำชาติสยาม สีเหลืองทอง ผลิดอกคลุมต้นในฤดูคิมหันต์
ราวสายฝนสีทองในหน้าแล้ง ดูอัศจรรย์ที่ฝนสีทองไม่ทำให้น้ำเจิ่งนอง
เขียนบทกวีแทนใจมิ่งมิตรอีสาน ในนามบักเสี่ยวแห่งทุ่งนาและลอมฟาง
บอกเล่าเรื่องราวแห่งความประทับใจและความเศร้าในยามนี้
ลำนำราชพฤกษ์ลาลานจึงมุ่งให้มิ่งมิตรชาวอีสานผู้ทิ้งถิ่น
ได้กลับไปเยือนผืนแผ่นดินมาตุภูมิในยามสงกรานต์เทศกาล
กลับไปรับฟังปัญหาและความทุกข์ยากของผองมิตรบนที่ราบสูง
ที่บางคราวอาจจะถูกทิ้งและหลงลืมไปกับกาลเวลา
กลับไปซับน้ำตาบรรพบุรุษ และสืบทอดประเพณีอันดีงาม
เป็นพลังสำคัญในการขับเคลื่อนความหมายแห่งวัฒนธรรมแผ่นดิน
ไม่เป็นคนหลงลืมรากเหง้าปู่ย่าตายาย อยู่สุดหรูอยู่ในเมืองวิวัฒน์
บทกวียังมุ่งให้เห็นคุณค่าของบักเสี่ยวและญาติสนิทมิตรสหาย
ตราบใดที่ดอกคูนสีทองยังบานแต่งท้องทุ่งอยู่ทุกคิมหันตฤดู
ตราบนั้นจงเชื่อมั่นว่ายังไม่อับจนหนทาง....
แด่ *บักเสี่ยว บักสิเด๋อ* แห่งสำโรงบ้านนา อุบลราชธานี
หากมีโอกาสจักกลับไปชื่นชมดอกคูนโปงลางและเสียงแคนอีกครั้ง 
*หมายมั่นสัญญา*