กำสรวลอัปสรา

วิจิตรวาทะลักษณ์

ปรางค์มหาเทวาลัยในภาคพื้น
ที่หยัดยืนคืนคู่ฟ้ากล้ากรำฝน
ศิลาเรียงร้อยสลักประจักษ์ชน
ต่างเล่าขานตำนานตนบนแผ่นดิน
     รูปสลักประจักษ์ศิลป์ในถิ่นหล้า
ทรงคุณค่าใช่เพียงเห็นเป็นก้อนหิน
ร้อยเรื่องราวที่เล่าขานผ่านแผ่นดิน
ให้ยลยินถึงเรื่องราวแต่เก่ากาล
     พระนารายณ์อวโลกิเตศวร
ที่แล้วล้วนดั่งเทวามาเสกสรรค์
องค์พระพรมพระศิวะ ณ ปางบรรพ์
ประดิษฐานส่งเสริมศรีพิพัฒน์ชัย
     เหล่านางฟ้าเทพเทวีศรีอัปสร
มาร่ายรำระบำฟ้อนอันอ่อนไหว
อันทรวดทรงองค์พระนางช่างวิลัย
ระบำบรรณเพื่อเทอดไท้ให้เทวา
     ปราสาทหินบนถิ่นไทยได้ประจักษ์
ว่าประเสริฐเลิศล้ำนักในหลักหล้า
ใครหนอใครเป็นผู้สร้างช่างโสภา
ฤาเทพไท้ทิพย์เทวามาร่ายมนต์
     จึ่งงดงามและล้ำเลิศเพริศพื้นภพ
พึงสยบกลบแผ่นพื้นเป็นผืนผล
หรือด้วยแรงแห่งศรัทธามหาชน
จึงก่อผลสร้างมหาเทวาลัย
     โอ้ปรางค์องค์ทรงวิลัยในก่อนเก่า
ต้องโศกเศร้าแสนโศกามาร่ำไห้
เทวสถานอันโสภามาพังไป
ศิลาแลงลงเรียงรายจมในดิน
     เทวรูปพระศิวะพระนารายณ์
เศียรพระพรมก็ล้มหายไปเสียสิ้น
บ้างก็เหลือแต่ฐานเอยเคยโสภิณ
คนต่ำช้าลืมแผ่นดินลักสิ้นไป
     ศิลาเอ๋ยเคยเล่าขานตำนานถิ่น
กลับต้องพังลงยังดินสิ้นความหมาย
รูปสมมุติทวยเทพเอ๋ยเคยอำไพ
กลับกลายไปอยู่ในห้องของคนพาล
     เหล่านางฟ้าเทพเทวีศรีอัปสร
เคยรำฟ้อนกลับก้มหน้ามาโศกศัลย์
โอ้มหาเทวาลัยในปางบรรพ์
เหลือแต่ซากศิลาอันในชั้นดิน
     เคยน้อมนำระบำฟ้อนอันอ่อนหวาน
ต้องร้าวรานรัญจวญใจในแผ่นหิน
มือเคยรำซับน้ำตาเป็นอาจิณ
รอวันรูปจูบฟังดินสิ้นร่างตน