ตื่นนอนแต่เช้าด้วยอาการที่งุนงง สายตาทั้งสองเปิดไม่เต็มที่ อ่อนล้าทั้งกาย ทั้งใจ เหน็ดเหนื่อย ตั้งแต่เมื่อวานที่เกิดเรื่อง น่าสลด น่าใจหาย น่าเสียดาย น่าโมโห ความผิดหวังกลับมาไม่รู้ตัว บางเรื่อง ที่เลวร้ายอาจฝังอยู่ในใจไม่มีที่สิ้นสุด บางเรื่องที่แสนดีกลับเลื่อนร้างหายไป นานครั้ง จะวนเวียนแวะมาให้หายชื้นใจสักครั้ง ตราบใด ที่ตื่นตอนเช้ายังเปิดตาไม่ค่อยขึ้น อ่อนล้า ในวันนั้น ก็ยังคงต้องตกเป็น เหยื่อของความระทมอยู่ดี