... น้ำหนักต่างกัน ...

ไวยากรณ์

        ร้อนดังไฟ ลุกสุ่ม อยู่ในอก
อยากจะชก  .. ใครคนนั้น ที่โง่เขลา
ใครคนหนึ่ง  ที่บังอาจมาว่าเรา
ใครที่เค้า  คนนั้นมิรู้เลย
          อาจเป็นเพราะ เก็บกด สะกดจิต
มิให้คิด  ให้แสดง  ให้เพิกเฉย
ให้วางมาด ผู้ดีอย่าละเลย
ให้เฉยเมย  .. ต่อกริยาและทาที
           แม้รู้สึก เจ็บแสบ อยากตอกกลับ
ให้หงายลับ  หายหน้าไปเลยนี่
หรือว่ากลับ อย่างเจ็บแสบดี
ให้เหมาะสม สูสี  ที่เขาทำ
            สิ่งหนึ่งที่ยังคงทำได้
คือระบาย .. ความในใจ  เพื่อนกลับขำ
เหตุใดหนอ  เพื่อนเรา นั้นกลับทำ
เพื่อนชอกช้ำ กลับขำได้อย่างไร  ...
            เลยเฉยเมย  ห่างเหินเพราะต่างจิต
ต่างใจคิด  ..  ไม่สามารถ คบกันได้
มิตรสัมพันธ์  ยาวนานกลับทลาย
ห่างและหาย .. ชั่วเพียงในพริบตา
            เพราะน้ำหนัก ยากเกิน จะชั่งวัด
ยากจำกัด  ว่านี่ ... คือทุกข์หนา
นี่ไม่ใช่ .. เรียกทุกข์ นะแก้วตา
หรือนี่หนา  เค้าเรียกทุกข์ บรม ......
           สานสัมพันธ์ที่มี .. มิต่อกลับ
ห่างและลับ  หายไปสุดขื่นขม
ล่องและลอย หายไปกับสายลม
นี่นะหรือ  เหมาะสม ..  แล้วหรือไร