ท้องฟ้าสีจาง .... (4)

ไวยากรณ์

เหมือนฟ้าหลังฝน ย่อมสดใส
น่าชื่นใจ .. ฟ้าครามอร่ามศรี
ไม่เห็นเค้า มืดครื้ม  ที่เคยมี
ก่อนที่ฝนจะตก ..  โหมลงมา
      
        อยู่ที่ตัวเธอเอง  ที่จะคิด
จะเคยผิด แก้ไขได้แหละหนา
ไม่มีใคร ไม่เคยล้ม ถ้าเกิดมา
ขึ้นชื่อว่ามนุษย์ มนา  ทุกคนเคย
        ไม่มีสิ่งใด สายเกินแก้
จะยิ่งแย่ หากผิดซ้ำ  หากเพิกเฉย
จะแย่ขึ้น หากเรา ยังละเลย
หากเฉยเมย  คงไม่มี ดีขึ้นมา
        ฉันคนหนึ่ง .. ที่เคยผิดพลั้งพลาด
หมดโอกาส  เรียนจนจบ อุดมศึกษา
เพราะทะนง ว่าตนเก่ง จบเทียบมา
แต่ไร้ปัญญา  จึงถูกเค้ารีไทร์
        แต่ฉันนี้ ก้อยังคงมุ่งมั่น
ยังยืนยัน จะจบได้อย่างหมาย
ฉันจึงสำเร็จ .. มีปริญญาเคียงข้างกาย
แล้วก้อได้  เก็บไว้เป็นประสบการณ์
         
         วันที่รับปริญญา  .. ตื้นตันจิต
ให้หวนคิด วันเวลา ที่พ้นผ่าน
ให้รำลึก  .. ช่วงเวลาที่เนิ่นนาน
เป็นเรื่องเล่า ขับขาน  ...  ให้ใคร  ใคร
         หากวันนั้น ฉันมัวแต่ท้อแท้
ไม่ยอมแม้  ตั้งตนใหม่  มัวเฉไฉ
ไม่เริ่มต้น  .. เรียนใหม่อย่างตั้งใจ
ก้อคงไม่มีอะไร  ..  ไว้เลี้ยงตัว