ธรรมดาชาวพาราชอบของงาม ทุกเขตคามปรุงแต่งแหล่งสถาน ให้สดสวยทั้งนอกในเรือนชาน ออกแบบงานฝีมือสื่อตรึงตรา เครื่องประดับประดาสารพัน หลากสีสันสดใสในภูษา จิตรกรรมนำศิลป์ถิ่นนานา เครื่องคาวหวานลานตาน่าลิ้มลอง ผู้ใจสูงจึงสร้างสรรค์อันลือค่า สิ่งงดงามต้องตามาสนอง แก่ตนเองและผู้อื่นให้สมปอง จิตกลั่นกรองประณีตการณ์งานสมบูรณ์ แต่ในความงดงามที่ปรากฏ หากใจไร้กำหนดเรื่องเสื่อมสูญ ลุ่มหลงกับความงามที่เทิดทูน หรือเพิ่มพูนความจีรังอย่างฝังใจ เมื่อความงามเสื่อมไปวัยชรา หรือความเก่าคร่ำคร่ามาชิดใกล้ หรือถึงคราวแตกแยกทำลายไป ความยึดในดวงใจก่อน้ำตา ผู้สร้างสรรค์จริงแท้แค่สร้างสรรค์ ไม่ยึดมั่นให้ยืนยงคงวรรษา มีเป้าหมายเพียงสร้างเต็มพลา ให้สำเร็จจินตาคราเริ่มจินต์ ทั้งงานทอภูษาเครื่องอาหาร ทั้งอาคารบ้านช่องห้องหอศิลป์ ทั้งระเบียบปกครองของแผ่นดิน ทั้งหลั่งรินน้ำใจให้เด็กดี เมื่อถึงกาลผ่านไปไม่งามแล้ว หรือสิ้นแววเรืองรองผ่องราศี มีถ้อยคำตำหนิเป็นราคี ยอมรับได้ว่าชีวีย่อมเปลี่ยนแปลง
พี่ดอกแก้ว 8 ต.ค. 2547 16:05 น. - ID 63156 
2035
37
0
8 ตุลาคม 2547 17:16 น. - comment id 346647
จะกลับบ้านแล้ว จะรีบไปเตะบอล เลิกงาน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาอ่านนะ แวะมาทักทายครับ
8 ตุลาคม 2547 17:59 น. - comment id 346674
ติดตามอ่านงานคุณภาพ ขอนำไปดัดแปลงใช้ในโอกาสต่อไปนะครับพี่ดอกแก้ว
8 ตุลาคม 2547 18:01 น. - comment id 346677
เพราะมากค่ะชอบค่ะพี่ดอกแก้วจ๋า รูปข้างบนดอกอะไรค่ะสวยจังค่ะเคยเห็นนะคะแต่ไม่รู้ชื่อค่ะคิดถึงเสมอค่ะ
8 ตุลาคม 2547 18:07 น. - comment id 346680
จิตกรรมแห่งใจ เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ^o^
8 ตุลาคม 2547 18:34 น. - comment id 346694
ใจที่งาม จักไม่เปลี่ยนแม้วันผ่าน จะเป็นเช่นนั้นนิรันดร์นาน จะอยู่คู่ทนทานกับกาลใจ... พี่เขียนงานสื่อสอนได้ดีเสมอเสมอครับ ขอบคุณงานดีดีครับ
8 ตุลาคม 2547 19:32 น. - comment id 346728
แวะมาให้กำลังใจครับพี่ ^_______^ ฮิๆๆๆ +-*-+-*-+ +-*-+-*-+ปู๊ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+ +-*-+-*-+
8 ตุลาคม 2547 19:34 น. - comment id 346730
แวะมาให้กำลังใจครับพี่ ^_______^ ฮิๆๆๆ +-*-+-*-+ +-*-+-*-+ปู๊ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+ +-*-+-*-+
8 ตุลาคม 2547 19:43 น. - comment id 346733
หน้าส่วนตัว
เด็กดี ..มานั่งอ่าน..
สื่อกลอนกานต์ ..สิ่งดี .. ที่มุ่งให้..
..แอบมาเก็บเกี่ยวไว..
เรนได้ .. มากมาย ..จากบทกวี..
เรนอยากเขียน ..บอกความรู้สึก..ที่ได้อ่าน งานของพี่ดอกแก้ว ...
แต่เรน ก็ กลัว ..เขียนได้..ไม่ดีนะคะ..
แบบเรน.. เคยฝึกเขียน
บทความ..และความรู้สึกของฉัน..ที่ประทับใจ...
ใครๆ.. ก็ หัวเราะ..
..ครั้งนั้น .. จดจำ .. ได้ทั้งหมด ..
กลัว ที่จะออกไปอ่านหน้าชั้น ..
แต่ ..ที่นี่ ..
..เรน ได้เขียน ..อย่างที่เรน ..อยากจะเขียน..
...เรน รัก ..ทุกบทกวี...ที่ให้..
รักน้ำใจ .. ของพี่ๆ..
..บทกลอนที่แสนดี..
รักที่นี่ .. บ้านไทโพเอ็ม ..
และ..เรน ก็รัก ..พี่ดอกแก้ว ..คนนี้ที่สุดเลยคะ..
..คงอีกไม่นาน ..
..ถ้าเรน เรียนจบ ..
เรนจะไปกราบ..สวยๆ. ที่อก..ของคนแสนดี...
8 ตุลาคม 2547 19:50 น. - comment id 346738
แวะมาทักทายอ่ะค่ะ กลอนของพี่ดอกแก้วเพราะเหมือนเดิมนะคะ
8 ตุลาคม 2547 20:30 น. - comment id 346761
..งดงามเสมอเลยค่ะ..ชื่นชมนะคะ..
8 ตุลาคม 2547 20:44 น. - comment id 346779
พุดค่ะ งานงามมากค่ะ รักดวงดอกปีบข้างบนมากเลย ด้วยรักห่วงใยนะคะ
8 ตุลาคม 2547 20:58 น. - comment id 346799
พี่ดอกแก้วที่แสนดี กานต์แอบมาชมงานจิตรกรรมใจของพี่ดอกแก้วค่ะ แม้อะไรๆจะเปลี่ยนไป แต่จิตใจที่ดีงามของพี่ดอกแก้วไม่เปลี่ยนแปลง งานเขียนก็ไม่เปลี่ยนแปลงงดงามเสมอ รักพี่ดอกแก้วจังค่ะ
8 ตุลาคม 2547 22:30 น. - comment id 346878
^_^ทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลงใช่ไหมคะพี่ดอกแก้ว มีอะไรที่จีรังยั่งยืนบ้าง.....
8 ตุลาคม 2547 23:01 น. - comment id 346901
แม่เก่าไป ให้ทรงไว้ ซึ่งคุณค่า กาลเวลา พาผุกร่อน สะท้อนผล ยังติดตรึง ซึ้งใจ คราได้ยล ดูขลังล้น เหมือนพระเครื่อง คนนิยม ยังไม่ได้ตอบกลอนให้พี่นะครับ อย่างช้าไม่เกินวันอาทิตย์จะรีบตอบให้ครับ
9 ตุลาคม 2547 07:07 น. - comment id 347085
จิตกรรม..ที่สร้างสรรค์..ด้วยใจ งามกว่า..จิตกรรมใด..ในโลกหล้า อย่ายึดถือ..วัตถุเป็น..เช่นชีวา อาจสิ้นค่า..เปลี่ยนเวลา..ก็เปลี่ยนไป .......................................................
9 ตุลาคม 2547 10:14 น. - comment id 347176
ตามอ่านงานพี่ดอกแก้วเมื่อไร... บางครั้ก็ได้กลับไปคิดถึงบางเรื่องที่เราลืมๆ นึกไปแล้วเหมือนกัน ลี่ว่า...หากเราทำแต่พองาม...และ ความพอดี ความต่างระหว่างความเปลี่ยนแปลง ก็น่าจะน้อยลง...หรือพี่ว่าอย่างไรคะ... .............................................................................................................. ลี่...ผู้มาเยือน .
9 ตุลาคม 2547 12:08 น. - comment id 347256
เมื่อคืนกลับดึก ห่อห้อมตัวเองด้วยความผิดหวัง เพราะตั้งฝัน ตั้งหวังไว้มาก ปลอบตัวเองว่า ทำดีแล้ว ทำที่ตัวเองทำได้ เท่าที่ปัญญามี เท่าที่เวลาที่มี..เฮ้อ..กลอนบทนี้ดีเหลือหลายค่ะ กำลังเตรียมส่งหนังสือเล่มใหม่มาให้นะคะ ขอเวลา แก้คำผิดนิดหน่อยค่ะ
9 ตุลาคม 2547 12:23 น. - comment id 347263
ยังเยี่ยมผลงานมีคุณภาพน่าติดตามครับ แวะมาให้กำลังใจครับ
9 ตุลาคม 2547 13:47 น. - comment id 347315
ยอมรับความเปลี่ยนแปลงด้วยครับ ฝืนไม่ได้อยู่แล้วทุก ๆ เศษเสี้ยววินาที ย่อมเปลี่ยนแปลง
9 ตุลาคม 2547 20:35 น. - comment id 347515
@...หญ้าคา... ขอบคุณมากนะคะ ที่ยังอุตส่าห์มีแก่ใจมาทักทายกันก่อนกลับบ้าน ขอให้ออกกำลังกายให้สนุกค่ะ และมีสุขภาพแข็งแรง
9 ตุลาคม 2547 20:35 น. - comment id 347516
@...ทุย... สวัสดีค่ะทุย ..ด้วยความยินดีนะคะ ไม่สงวนลิขสิทธิ์ค่ะ
9 ตุลาคม 2547 20:35 น. - comment id 347517
@...น้องหวาน เด็กซน... ไม่แน่ใจในชื่อดอกไม้ค่ะ เพราะภาพสวยภาพนี้ รับมาจากเมล์ฟอร์เวิร์ด เห็นน้องพุดบอกว่าชื่อดอกปีบนะคะ ขอบคุณมากนะคะที่คิดถึงพี่ดอกแก้วเสมอเลย
9 ตุลาคม 2547 20:36 น. - comment id 347518
@...extreme life... ความเปลี่ยนแปลงจะให้ความทุกข์มากกับผู้ที่ยึดติด แต่จะให้ประโยชน์มากกับผู้ที่มีปัญญา เพื่อที่จะได้รู้จักกับชีวิตและธรรมชาติที่แท้จริงค่ะ เพราะจะยึดติดหรือไม่..ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมเปลี่ยนแปลงไปอยู่แล้ว ขอบคุณที่แวะมาทักทายพร้อมรอยยิ้มนะคะ
9 ตุลาคม 2547 20:36 น. - comment id 347519
@...แทนคุณแทนไท... ภาพของใจที่งดงามที่สุด คือการแสดงธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อโปรดสัตว์ ..เป็นการให้ที่งดงามที่สุด คือ เพื่อพ้นไปจากทุกข์ทั้งปวง ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามมาให้กำลังใจ
9 ตุลาคม 2547 20:36 น. - comment id 347520
@...เมกกะ... ผู้สร้างงานบางคน... มักจะมีความหวังที่เหนือจากการสร้างสรรค์งานเพื่อคุณค่า เช่น นักเขียนบางท่านที่มุ่งสร้างวรรคทอง สักวรรคหนึ่งในชีวิตของตน และที่นอกจากวรรคทองนั้นแล้ว ยังหมายมั่นให้เป็นที่กล่าวขวัญไปอีกยาวนาน ซึ่งบางครั้งที่มองย้อนกลับไปก็พบว่า นักเขียนนักประพันธ์ในสมัยก่อนนั้น เพียงสร้างสรรค์งานไว้ด้วยใจที่สร้างสรรค์ แต่เมื่อกาลเวลาผ่านมา คุณค่าแห่งการสร้างสรรค์นั้น ก็ปรากฏโดยคนรุ่นหลังเอง และสืบต่อมาเรื่อยๆ ดังเช่น วรรคที่ว่า ธรณีนี่นี้ เป็นพยาน... หรือ นรชาติวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์.. เหล่านี้ก็คือ สิ่งที่อยู่นอกเหนือจากเป้าหมายของผู้สร้าง กาลเวลาจึงเป็นตัวตรวจวัดคุณค่าของสิ่งต่างๆในแต่ละยุคสมัย หากใครที่ยึดติดในผลงานของตนจนมากเกินไป ก็หลีกหนีไม่พ้นการเปรียบเทียบกับผู้อื่น ที่ยิ่งจะนำความวุ่นวายมาให้ ..หากมีผลงานใหม่ที่ผู้อื่นตัดสินว่าเหนือกว่า ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจนะคะ
9 ตุลาคม 2547 20:36 น. - comment id 347521
@...เรนน้อย เด็กดี... ในการกระทำบางสิ่ง... หากมีเป้าหมายหลายอย่าง ก็ยิ่งเป็นการสร้างเงื่อนไขให้การกระทำนั้นยุ่งยากขึ้น และต้องมีความพากเพียรมากเพื่อความสำเร็จนั้น เช่นการเรียนการศึกษา ที่หลายคนอาจมิได้ปรารถนาเฉพาะความรู้ที่ได้รับเมื่อจบการศึกษา แต่ปรารถนาเกียรติที่สังคมให้ความนิยมด้วย.. หรือคิดนำความภาคภูมิใจมาสู่ครอบครัว ก็ต้องพากเพียรเพื่อให้ได้มากว่าคนที่ไม่ได้ตั้งเป้าหมายนั้นไว้ อันตรายอย่างหนึ่งสำหรับคนเรียนเก่งก็คือ ฉันเคยเรียนเก่งจากโรงเรียนเดิม และฉันก็ต้องเก่งต่อไปในโรงเรียนแห่งใหม่ แต่เมื่อปรากฏว่าฉันไม่เก่งแล้ว ...ความทุกข์าก็เกิดขึ้นหากยอมรับไม่ได้ หรืออาจกลายเป็นบาดแผลในใจโดยไม่จำเป็นเลยสักนิดเดียว หรือแม้กระทั่งการเขียนกลอน หรือบทความ ...ดีที่สุดของเรา อาจไม่ดีเท่าของใคร.. ดีของเรา อาจไม่ใช่ดีของเขา.. แต่เราก็มีความสุขใจที่เขียน และเรียนรู้ข้อบกพร่องเพื่อการพัฒนา ไม่ตำหนิตนเองให้เสียกำลังใจ เพราะตราบใดที่ยังมีความเพียรและศรัทธาที่จะเรียนรู้ฝึกฝน ความสำเร็จที่เข้าขั้นมาตรฐานตามรูปแบบวรรณกรรม และประสานสอดคล้องกับสิ่งที่เราต้องการสื่อต้องการเขียน ก็ยังรอเราอยู่ตราบนั้น แต่ถ้าหากหวังที่จะให้เหนือผู้อื่นอยู่ร่ำไป ก็ต้องเสียความสนใจไปเปรียบเทียบกับงานของผู้อื่นอย่างไร้อิสระ การสร้างงานจึงไม่เป็นไปเพื่อการสร้างสรรค์ แต่ทำลายค่าของงานนั้นด้วยอัตตาและความโลภหลง เขียนอย่างที่ใจอยากเขียนแต่อย่าให้ผิดเพี้ยนทำลายฉันทลักษณ์ของครู เขียนอย่างที่ใจอยากเสนอให้เพื่อนเกลอและคนที่เรารักได้อ่านได้รู้ในสิ่งที่เราต้องการบอก นี่คือวิธีการเขียนของพี่ดอกแก้วค่ะน้องเรน อย่าลืมมาพบกันหลังจากที่เรียนจบแล้วนะคะเด็กดีของพี่
9 ตุลาคม 2547 20:37 น. - comment id 347522
@...สาวดำ-รำพัน... ขอบคุณค่ะน้องสาวดำอารมณ์ดี กลอนบทนี้พี่ดอกแก้วรวมฮิตเรื่องของความภาคภูมิใจไว้ในหลายๆเรื่อง หากเราเพียงภาคภูมิใจในงานที่เป็นงาน ซึ่งไม่ใช่ที่ชื่อเสียงของงานแล้ว... เราก็จะมีความสุขกับผลงานนั้นไปตลอด เพราะในยามที่มีผลงานใหม่ของคนอื่นปรากฏขึ้น เราก็พร้อมที่จะชื่นชมกับผลงานของคนเหล่านั้นด้วยความจริงใจ ปราศจากการเปรียบเทียบเพื่อค้นหาความต่าง เหมือนดอกไม้แต่ละอย่างที่มีความงามต่างกันไปโดยปราศจากข้อขัดแย้ง และมีความเป็นตัวของตัวเองอย่างอิสระ
9 ตุลาคม 2547 20:37 น. - comment id 347523
@...น้องนางฟ้า... มาชื่นชมอย่างนี้ พี่ดอกแก้วต้องขอขอบคุณท่านผู้ชมเป็นอย่างยิ่งเลยนะคะ เพราะเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่า งานของพี่ดอกแก้วยังมีคนอ่าน แรกๆนั้นเกรงว่างานเช่นนี้คงจะไม่ค่อยมีใครอ่านหนัก เพราะดูจะหนักเกินไปกับช่วงเวลาที่น้องๆต้องการพักผ่อนหย่อนใจ แต่ก็สมัครใจที่จะเขียนอย่างนี้ด้วยอุดมการณ์ของตนเอง ซึ่งอาจมีสลับบ้างกับกลอนแนวอื่น..อย่างที่ใจต้องการเช่นกัน ขอบคุณนะคะกับกำลังใจที่มอบให้ทุกคราวครั้ง
9 ตุลาคม 2547 20:37 น. - comment id 347524
@...น้องพุด นักเขียนผู้มากน้ำใจ... เท่าที่มีโอกาส..พี่ดอกแก้วจะอ่านงานของน้องพุดในนามปากกาอื่นๆเสมอ พบเห็นความอ่อนโยนในภาษา อ่อนหวานในอารมณ์อันสุนทรีย์ และมีความห่วงใยฝากไว้ในหลายสิ่ง ที่สำคัญคือมีความฝันใฝ่ในเส้นทางที่ดีงาม...จุดประกายไว้ให้ผู้อ่านเสมอ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนและเฉลยชื่อดอกไม้ให้นะคะ และอีกไม่นานนี้ พี่ดอกแก้วคงต้องเข้ารับการผ่าตัดอีกครั้งหนึ่งแล้วค่ะ
9 ตุลาคม 2547 20:37 น. - comment id 347525
@...เพียงพลิ้ว... น้องกานต์ผู้อ่อนโยน...คนที่ชอบของสวยงามอย่างสงบ ก็ย่อมมีใจที่สวยงามและสงบเช่นเดียวกันค่ะ ลายใจที่พี่ดอกแก้วเขียนขึ้นนี้..จะสวยหรือไม่ก็อยู่ที่ผู้ดูเช่นกัน หากรสนิยมต้องกันแล้วความงดงามก็จะยิ่งฟุ้งกระจายในจิตใจทุกฝ่าย ขอบคุณค่ะน้องกานต์...
9 ตุลาคม 2547 20:37 น. - comment id 347526
@...คนเมืองลิง... ในโลกนี้ทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลง..แน่นอนค่ะ จึงไม่จำเป็นเลยที่จะหาความจีรังในโลก ความจำเป็นจึงอยู่ที่ว่า..จะใช้ชีวิตในความเปลี่ยนแปลงไปนี้ ด้วยวิธีใดใจจึงจะเป็นสุข..
9 ตุลาคม 2547 20:38 น. - comment id 347527
@...ชัยชนะ... ของโบราณบางอย่างมีราคา ขึ้นกับว่าคนนิยมชมหรือไม่ หินก้อนเก่าริมถนนหนทางไกล นั้นสิ้นไร้ราคาค่านิยม เรื่องของของโบราณนี้ พี่ดอกแก้วเคยคิดสงสัยเหมือนกันว่า ราคาแพงที่อะไร...มีคุณค่าต่างกันที่ตรงไหน แต่ก็ไม่ใช่นักสะสมของเก่าจึงไม่ทราบหลักเกณฑ์ เพียงแต่มั่นใจว่า คงไม่ใช่อยู่ที่อายุที่นานเป็นพันเป็นร้อยปี เพียงอย่างเดียว ...เพราะก้อนหินที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน วางอยู่ใกล้ๆกันแต่กลับไม่มีราคาค่างวด... รออ่านกลอนตอบอยู่นะคะชัยชนะ
9 ตุลาคม 2547 20:38 น. - comment id 347528
@...magic... อำนาจใจใหญ่กว่าอำนาจอื่น วัตถุที่ดาษดื่นในโลกหล้า มีกำเนิดเกิดจากใจวิจิตรา จึงสร้างสรรค์ออกมาเป็นรูปธรรม จิตกรรม...เป็นคำที่น่าสนใจมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ magic
9 ตุลาคม 2547 20:38 น. - comment id 347529
@...ลี่...ชวนมาเยือน... พองามและพอดีหากมีได้ ความสุดโต่งสองสายก็หมดสิ้น ไม่ฮึกเหิมเติมต่อก่อมลทิน ความเปลี่ยนแปลงก็สิ้นสำคัญไป คำของน้องลี่สองคำนี้ทำให้พี่ดอกแก้วนึกถึงคำว่า ..ทางสายกลาง.. ความเปลี่ยนแปลงยังคงมีอยู่ แต่หากไร้ซึ่งการเปรียบเทียบเสียแล้ว ความต่างจะเกิดขึ้นได้อย่างไร การไร้ซึ่งการเปรียบเทียบนี้ก็คือความรู้จักพอดีนั่นเองค่ะน้องลี่
9 ตุลาคม 2547 20:39 น. - comment id 347531
@...คุณทิกิ... ขอบคุณมากนะคะ...และความเหนื่อยก็คงจะมีมากมาย ตราบเท่าที่เรายังมีชีวิตกันอยู่ในโลกและโลกธรรม ขอให้หายคลายเหนื่อย และสมปรารถนาโดยเร็วนะคะคุณทิกิ
9 ตุลาคม 2547 20:39 น. - comment id 347532
@...zilver... ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ นานแล้วที่ไม่ได้พบกันอย่างนี้ และก็ดีใจมากค่ะที่งานของพี่ดอกแก้วยังอยู่ในสายตาของ zilver บางทีที่มีเวลาน้อยและมีนักเขียนมาก ทำให้พี่ดอกแก้วเข้าไปอ่านหรือแสดงตัวอย่างไม่ทั่วถึงกับน้องๆหลายๆคน ต้องขอโทษในข้อบกพร่องเหล่านี้ที่ผ่านมาและที่จะมีต่อไปด้วยนะคะ
9 ตุลาคม 2547 20:40 น. - comment id 347534
@...ฤกษ์... นอกจากความเปลี่ยนแปลงแล้ว สำหรับบทกลอนนี้อยากเล่าให้ฤกษ์ทราบต่อไปว่า นอกเหนือจากที่ได้กล่าวไว้กับน้องๆที่ผ่านมาแล้ว สิ่งที่จุดประกายบทกวีนี้อย่างที่สุดก็คือ... เรื่องราวของพระนางมหาปชาบดีโคตมี ที่ตั้งใจจะถวายผ้าสาฎกชั้นดีเพื่อเป็นทานอันประณีต แด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยความเลื่อมใสศรัทธา จึงเริ่มกระบวนการอันประณีตตั้งแต่คัดเลือกเมล็ดพันธุ์ฝ้าย ..การเพาะปลูกในอ่างทองคำ การรดด้วยน้ำนมโคและของหอม ..ตลอดไปจนถึงการเก็บฝ้าย กรอเป็นด้าย และการถักทอจนเป็นผืนผ้าที่งดงามด้วยมือของตนเอง... พร้อมกับผืนผ้าที่สำเร็จอย่างน่าภาคภูมิใจนั้น... พระนางได้ตั้งใจที่จะกระทำการถวายทานโดยเฉพาะเจาะจง กับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเพียงพระองค์เดียวเท่านั้น แต่ด้วยพระมหากรุณาธิคุณที่จะสงเคราะห์ทานอันประณีตนั้นให้เป็นทานที่มีผลเลิศ จึงมิได้รับผ้าผืนนั้นตามเจตนาของพระนางมหาปชาบดี แต่ทรงตรัสให้ถวายแด่สงฆ์ซึ่งจะปรากฏผลานิสงส์มากกว่าถวายพระองค์เอง แม้พระนางจะทูลขอถึงสามครั้ง ก็ทรงตรัสให้ถวายสงฆ์เช่นเดิม ซึ่งพระนางก็เศร้าโศกเสียพระทัยยิ่งนัก เมื่อพระอานนท์ทูลขอร้องแทนแล้ว พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงก็ทรงตรัสเทศนาเรื่องการทำทานที่มีผลมากอานิสงส์มาก(ทักขิณาวิภังคสูตร) ซึ่งพระนางก็ยินยอมที่จะนำไปถวายพระสงฆ์รูปอื่น นับตั้งแต่พระสารีบุตรเป็นต้นมา ..แต่ก็ไม่มีผู้ใดรับผ้าผืนนั้น จนกระทั่งเหลือพระภิกษุที่เพิ่งบวชใหม่เป็นรูปสุดท้ายที่ปลายแถว ซึ่งพระนางเข้าใจว่าไม่มีคุณวิเศษอันใด มาเป็นผู้รับคู่ผ้าที่พระนางถวาย เมื่อถวายแล้วพระนางก็เสียใจว่าเป็นผู้มีบุญวาสนาน้อย ตั้งใจจัดทำผ้าภูษานี้เพื่อจักถวายแด่องค์พระทศพล แต่พระองค์ก็มิยอมรับ ... เรื่องราวยังมีต่อนะคะ ...แต่ที่นำมาเขียนกลอนนี้ก็คือ ประเด็นของความตั้งใจที่จะทำงานอันสวยงามยิ่ง แต่มีความยึดติดในความงามประณีตและในบุคคลผู้รับอย่างยิ่งเช่นกัน เมื่อมิสมปราราถนาแล้ว..ความทุกข์จึงเกิดขึ้นมาก แต่เมื่อคลายจากความยึดติดแล้ว การทำกุศลก็จะมีผลมากเพราะไม่เจาะจงผู้รับนั่นเองค่ะ ถือโอกาสเล่าเรื่องทานให้ฟังแถมไปด้วยเลยนะคะฤกษ์ เทศนาเรื่องนี้หากฤกษ์เคยทราบแล้วก็ต้องขออภัยที่นำมาเล่าซ้ำ...(เทศนานี้เป็นคนละเรื่องกลับชักชวนให้ทำทานเพื่อไปสวรรค์นะคะ..อิอิ..)
10 ตุลาคม 2547 01:30 น. - comment id 347708
..เรน..ชอบมากเลยคะ..
ได้ข้อคิด .. ในการดำเนินชีวิต ..
แบบ บางอย่างที่เรน ..ได้เรียนรู้ ..
จากคำสอน ..ของพี่ดอกแก้ว..
..งดงาม และทรง คุณค่า ..มากเลยคะ..
..เรน ขอบคุณ ..นะคะ..
zz z z z
10 ตุลาคม 2547 19:53 น. - comment id 348126
@...น้องเรนน้อย... สวัสดีจ้ะ..เด็กดีของพี่ แล้วเข้ามาคุยกันอีกนะจ๊ะ..อย่าถือว่าเป็นการสอนอะไรเลย..เรียกว่าคุยกันฉันพี่น้องจะดีกว่านะ.. ขอบคุณที่แวะกลับมาอีกครั้งจ้ะ
10 ตุลาคม 2547 21:45 น. - comment id 348215
พี่ดอกแก้ว ยังคง เขียนงานได้งด งามเช่นเดิม นะคะ ชื่นชม ชื่นชมคะ
10 ตุลาคม 2547 21:47 น. - comment id 348217
@...มารน้อย... ขอบคุณค่ะกับการเยี่ยมชมและทักทาย ว่างๆก็แวะมาคุยกันอีกนะคะ ...หรือจะติบ้างก็ได้ค่ะ...ยินดีต้อนรับเสมอ
12 ตุลาคม 2547 20:30 น. - comment id 349711
ด้วยงานงามนามพี่นี้ไพเราะ ประจวบเหมาะกับความดีนี้เสมอ จึงต้องเฝ้าคอยอ่านงานพบเจอ ในทุกครั้งเสมอด้วยชื่นชม *-*กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ความหมายก็ดีมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชื่นชมในผลงานนะค่ะ คิดถึงจัง*-*
12 ตุลาคม 2547 21:25 น. - comment id 349805
@...ผู้หญิงไร้เงา... ได้พบกันวีนนี้ดีใจนัก รอน้องรักมาเยือนเหมือนก่อนเก่า ความคิดถึงจึงค่อยได้บรรเทา กลับมีเงาอุ่นใจให้เช่นเดิม สวัสดีค่ะน้องตูน...หายไปเสียหลายวันเลย คิดถึงนะ..
3 กรกฎาคม 2549 12:20 น. - comment id 414649
ปัญญาชีวิต เรียนๆ รักๆ รักๆ เรียนๆ สุดท้ายไม่ได้เรียนไม่ได้รัก
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
