...สนไพร...

พี่ดอกแก้ว

หมู่พฤกษ์เขียวเรียวไหวไกวตามแรง 
คล้ายลมแปลงร่างซ่อนซ้อนไพรสณฑ์ 
ระบัดความอ่อนช้อยคล้อยตามกล 
ไม่หาญหักลมบนที่ลิ่วแรง 
แฝงความหมายคล้ายน้ำเชี่ยวหมุนเกลียวหลาก 
เรือข้ามฟากอย่าฝืนคลื่นผาดแผลง 
ต้องพลิกคว่ำไม่อาจวาดกรรแซง 
ความเปลี่ยนแปลงกลบกลืนดุจคลื่นธาร 
เทียบภาพธรรมชาติวาดภาพจริง 
มีหลายสิ่งถึงซึ่งอวสาน 
เพราะแข็งขืนยอมหักอย่างแหลกราญ 
ไม่ยอมงอต่อการณ์ไม่ถูกใจ 
หากอีกมุมกลุ่มมองให้ตรองตรึก 
ผ่อนความลึกเพียงนิดคิดแก้ไข 
รู้กาละเทศะแห่งเภทภัย 
ปรับตัวไปตามระบอบครอบชีวี 
หลิ่วตามองผองชนคนตาหลิ่ว 
ไม่ยักคิ้วยียวนกวนวิถี 
หากแต่ใจไม่หลิ่วเพราะรักดี 
ยังคงศักดิ์และศรีเช่นสนไพร 
เมื่อลมพาลผ่านไปได้สงบ 
ไม้ยังครบยืนต้นสนไสว 
มีจุดยืนไม่ฝืนกระแสใคร 
มีจุดใจไม่ฝืนกระแสคน 
ความอ่อนน้อมค้อมใครใช่อ่อนแอ 
หาใช่ความพ่ายแพ้หรือหวังผล 
รู้จักกาล รู้ประมาณ รู้ชุมชน 
รู้เหตุผล ตนผู้อื่น ต่างพื้นเพ 
ลมจะบ้ากี่คราครั้งยังคงอยู่ 
เพราะใจรู้จักพาลกาลหันเห 
ทำที่ตนฝึกที่ตนอย่างทุ่มเท 
ไม่ซวนเซหวั่นไหวไร้รากธรรม