ข้า--พระเจ้า

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

		ข้าทำไม่ได้ดอก
ถ้าจะให้ข้าเนรมิตแต่สิ่งดี ๆ วิเศษ ๆ ในโลกใบนี้
ก็ลองคิดดูซิ  มันจะยุ่งพิลึกขนาดไหน
ถ้าในนครใดนครหนึ่งซึ่งตั้งขึ้นมาอย่างวิจิตร
แล้วในนครนั้นก็มีแต่ชนชั้นสูง
ไม่มีชนเหล่าที่จะเก็บกวดเศษใบไม้  
เช็ดถูพื้นผิวบาทวิถีของนครให้พ้นจากการคลุมหมองของฝุ่นผง
หรือคอยปิดเปิดทวารบานของนครให้คนในเดินออกคนนอกเดินเข้า
ชนชั้น    เป็นของจำเป็นต้องมีเพื่อให้รูปแบบของชีวิตดำเนินไปได้
ถ้าเจ้าปฏิเสธพวกเจ้าจะลองเป็นเศษดินหินธุลีดูไหมล่ะ
ก็ไม่      นั่นแหละไม่มีใครอยากเป็นหินกรวดทรายไร้ปากไร้เสียง
แต่ข้าไม่ได้ห้ามเจ้าพูดนี่
ถ้าเจ้าเห็นว่าชนชั้นสูงกว่าเจ้าดูแลเจ้าอย่างไร้เมตตาธรรม
หรือเขาก่อกรรมต่ำช้ากว่าเจ้า   ใยเจ้าไม่เอ่ยคำใด ๆ เล่า
ก็ในเมื่อเจ้าเอง    ไม่เอ่ยถ้อยคำใดออกมาบอกกล่าวแก่เขา
เขาก็ย่อมมีความชอบธรรมที่จะกระทำเช่นนั้นเรื่อยไป
เจ้าคาดหวังข้ารึ       เจ้ามนุษย์จ้อย
อย่าคิดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
เจ้าไม่รู้หรอกหรือ   ว่า
ข้าสร้างพวกเจ้าได้
แต่ข้าไม่สามารถคิดแทนพวกเจ้า  และไม่สามารถบังคับพวกเจ้าด้วย
จงพูดกันด้วยภาษาของเจ้าเองเถิด
บางที
น้ำตาและเลือดของพวกเจ้าเองนั่นแหละ
เป็นภาษาที่ทรงความหมายอย่างแท้จริง