อ่านแล้วอิ่มเอมในหทัยเหลือ บ่รู้เบื่อยิ่งมากยิ่งอยากอ่าน กระหายรับปัญญามานับนาน ได้เสพสาส์นทิพย์ซึ้งจึงยินดี เกิดเป็นคนยังกายอยู่ในโลก ขอดับโศกด้วยวิชชากับหน้าที่ ขอเลี้ยงชีพด้วยปัญญาบรรดามี ขอยินดีในธรรมสำราญใจ อย่าอับจนจนไม่ได้เขียนอ่าน หรือดักดานคร้านตรองครองนิสัย แม้นได้เกิดใต้ฟ้าสุราลัย ขอเป็นไทซึ้งธรรมชำนาญเชาวน์ ให้ได้เสพถ้อยทิพยลักษณ์ อันกวีจำหลักสลักเสลา ให้ได้จรดจารธรรมในลำเนา ให้ได้เข้าถึงทิพย์ ถึงนิพพาน อย่าให้หลงติดในอบายภูมิ- เป็นบัวตูมจมมายามหาศาล ให้โผล่พ้นน้ำเร่งขึ้นเบ่งบาน อธิษฐานจิตตรงลงกับกลอน หากเรียงถ้อยถักกานท์ผสานศิลป์ ให้สมจินต์มีมิตรหมายสโมสร ร่วมทางไทสัมฤทธิ์ธรรมดังคำพร บ่ร้าวรอนโศกแสนขาดแคลนธรรม
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 29 พ.ค. 2547 20:46 น. - ID 54426 
920
12
0
29 พฤษภาคม 2547 20:49 น. - comment id 276495
อ้าว ๆ ผมลืมตั้งชื่อหรือนี่ ขออภัยครับ
29 พฤษภาคม 2547 21:14 น. - comment id 276504
อ่านแล้วอิ่มยิ้มเปรมฤทัยนัก บทกลอนจักหาได้ใครมาเหมือน เป็นภาษาสวยสมนิยมเยือน มาเอ่ยเอื้อน..ทักทายกันฉันท์คนกลอน .......................................................... ภาษาสวยจังค่ะ ..........................................................
29 พฤษภาคม 2547 21:47 น. - comment id 276513
สวัสดีครับมิตรรักนักกลอนคุณmagic
29 พฤษภาคม 2547 21:59 น. - comment id 276523
สุขสดใสยามฉันนั้นได้อ่าน กับกลอนกานท์ถ้อยทักและอักษร ที่คุณร้อยเรียงมาพาอาวรณ์ ด้วยความหมายแน่นอนและสวยงาม *-*กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชื่นชมในผลงานนะค่ะ*-*
29 พฤษภาคม 2547 22:00 น. - comment id 276524
ยินดีครับมิตร
29 พฤษภาคม 2547 23:33 น. - comment id 276578
เรียงร้อยคำนำทำธรรมไร้ทุกช์ พร้อมเคล้าคลุกปัญญาสถาผล รู้วิชาพาให้ไม่อับจน เกิดกี่หนยังวนเวียนกานท์กลอน มาร่วมอ่านค่ะ เพระมากค่ะ
30 พฤษภาคม 2547 00:06 น. - comment id 276599
สวัสดีตอน 23.32 น.ครับคุณอาภาภัส ผมเอาบทแรกมาต่อบทสองนะครับ (ดาลใจไม่จาง-1) นาน ๆ ผมจึงได้เข้าไปร้านหนังสือในตัวจังหวัด ผมตรงไปที่หมวดหมู่หนังสือที่ชอบ มองหาเล่มใหม่ ๆ ของนักเขียนเก่าที่ชื่นชม มองหางานของนักเขียนใหม่ด้วย ซึ่งก็มีให้เลือกพอดู ทั้งคนเก่าและคนใหม่ ผมหยิบขึ้นมาทีละเล่ม เปิดดูเนื้อในคร่าว ๆ อ่านบางบทเผิน ๆ หยิบเล่มที่ว่าด้วยการเขียนมา 1 หยิบงานใหม่ของนักเขียนเก่ามา 1 หยิบงานของนักเขียนใหม่มาอีก 1 ฉวยเอานิตยสารรายเดือนต่างหัวอีก 3 ซื้อสมุดบันทึกมาด้วย เพื่อเขียน ทุกครั้งที่แวะไปร้านหนังสือ ผมรู้สึกอิ่มใจ เหมือนไปในที่คุ้นเคย และได้พบคนที่สนิทสนมเข้าใจกันอย่างที่สุด อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกอิ่มเอมหัวใจนั้นก็ไม่ไดถึง้หนึ่งในสิบของเมื่อตอนอ่านหนังสือแต่ละเล่มเหล่านั้นจบลง ผมสังเกตและเห็นสิ่งที่พอกพูนขึ้นในหัวใจ วันแล้ววันเล่า สิ่งนั้นคือ ความรู้สึกอยากเขียน เขียนให้ได้อย่างน้อยก็เสี้ยวหนึ่งของงานเหล่านั้น ซึ่งอ่านแล้วมีความสุขเหลือเกิน ผมสารภาพ ว่าผมติดโลกของการอ่านและการเขียนเสียแล้ว
30 พฤษภาคม 2547 00:52 น. - comment id 276648
กลอนคุณแต่งได้ดีน่ะค่ะ ชอบน่ะ
30 พฤษภาคม 2547 01:01 น. - comment id 276656
คุณpoet_pนอนดึกนะครับ
30 พฤษภาคม 2547 02:49 น. - comment id 276705
เทียนจุดขึ้นสว่างกลางยากไร้ ลมหายใจรินรินยินเสียงอยู่ ห้องสงบพบชีวิตคิดย้อนดู ทุกสิ่งรู้ชัดแจ้งในแหล่งรอย พระพุทธนิ่งดวงหน้าคราแสงส่อง ตามครรลองแมลงล้อก็ร่วงผล็อย ล้มตัวลงห้องเก่านานเนาคอย จนเทียนน้อยมอดสั้นเห็นทันตา บนเส้นทางกอปรตอนยังเยาว์ ทั้งหนักเบาผ่านได้ในปัญหา กี่ลมฝนแดดร้อนบั่นทอนมา เผชิญกล้าอยู่ได้ด้วยภายใน หวังผลน้อยค่านิดคิดเพื่อแม่ บุญคุณแท้กัดฟันไม่หวั่นไหว เกี่ยวเก็บแรงถมรอยร้อยปัจจัย บ้านยากไร้รอนานผ่านหลายปี จากวสันต์พลันเปลี่ยนเวียนเป็นร้อน ลมหนาวจรเยือนถิ่นนกบินหนี หลงหลับใหลลอยคว้างกลางนที ตื่นอีกทีจุดหมายไร้วี่แวว ทุกทุกอย่างรอบกายคล้ายลิ่วลับ ยิ่งไล่จับยิ่งเลือนเหมือนไร้แถว เพียงเงาเคลื่อนเลื่อนทับจับเส้นแนว หมดแสงแล้วเงาหายกลายเป็นลม กระแสโลกก้าวทันแค่นั้นหนอ ไม่เพียงพอแค่ไหนใจตามถม ยิ่งลึกลงเท่าใดใจยิ่งจม วัตถุตมชมแล้วก็เท่านั้น ทุกนาทีโศกสุขทุกเช้าเค้า มีจิตนำหนุนอยู่มิรู้ผัน ขาดปัญญาบ้าใบ้ไล่ตามกัน วิ่งไม่ทันพลาดล้มจมในโลกย์ เห็นเนื้อเทียนแหลกหลอมยอมไฟเผา สะท้อนเงาวูบไหวอาบใจโศก ไส้เป็นเชื้อลมเป่าเงาไฟโยก ลมย้อนโกรกดับได้ให้ดับเป็น มืดลงแล้วเส้นทางมินานช้า เดินเดี่ยวมาร้างไร้ใครพบเห็น เทียนเล่มน้อยเปล่งแสงแข่งจันทร์เพ็ญ ลมพัดเย็นวูบหนึ่งจึงหลบลม ขอสว่างโชติช่วงก่อนดวงดับ ส่องทางลับลิบโลกร้อยโศกสม เปลวแสงแดงริ้วไฟตั้งใจชม ไร้โสมมมองทางอย่างงมงาย ดวงเทียนเล็กค่อยหรี่ลงตรงเชิงพาน อีกไม่นานจักถึงซึ่งจุดหมาย อนัจจังจักพร่างสว่างพราย อาบลูบไล้ชีวิตนิดหนึ่งนี้ ลมหายใจรินรินยินเสียงอยู่ ย้อนตามดูเปลวฝันอันริบหรี่ ถอนใจรับดับเทียนในทันที ชดใช้หนี้เปลวกรรมที่ทำมา
30 พฤษภาคม 2547 03:26 น. - comment id 276714
น่าชื่นชมกลอนเรื่องนี้คุณกอพอ และ น่าชื่นใจในชุดยาวคุณลำน้ำน่าน ดีใจที่ได้เข้ามาอ่านดีดีในคืนนี้ค่ะ ทิกิ_tiki
30 พฤษภาคม 2547 07:47 น. - comment id 276754
สวัสดีคุณลำน้ำน่าน เข้าไปแวะsiampoetry.com ของคุณเวทย์และทีมงานหรือยังครับ ผมอยากให้แวะไปครับ มีภูมิรู้น่าอ่านมากๆที่นั่น ขอบคุณที่ร่วมแจม คุณเขียนงานได้ยาว ตรง หลงหลับใหลลอยคว้างกลางนที อาจเป็น หลงหลับใหลลอยคว้างกลางวารี เพื่อหลีกเสียง ที ซึ่งมาซ้ำอีก แต่นั่นก็เป็นความเห็นของผมซึ่งเขียนงานไม่มากนักครับ ผมยังไม่ชำนาญหรอก ส่วนอีกท ี่ ตรงที่ลงว่า โลกย์ นี่ ผมนึกไม่ชอบเสียงนั้นเอาเลย ถ้าคุณลำน้ำน่านจะปรับงานนี้อีก ผมว่าเอาเสียงสามัญตรงท้ายวรรคส่งอาจฟังดีกว่า แต่อย่างที่บอกครับ ผมเองก็ไม่ชำนาญ จึงยังนึกไม่ออกว่าจะเอาอะไรมาแทน ถ้าเอางานนี้ไปลงที่ siampoetry.com บางทีคุณเวทย์ คุณวฤก และอีกหลายท่านอาจแนะนำดีๆได้ ผมชอบที่คุณลำน้ำน่านเขียนนะครับ ผมนิยมคนเขียนร้อยกรองเสมอ
30 พฤษภาคม 2547 08:25 น. - comment id 276762
หน้าส่วนตัว
..เรน..อรุณสวัสดิ์ ..คุณก่อพงษ์นะคะ..
เข้ามาอ่านงาน..วันนี้ ..
ได้รัยดี ..มากมายเลยคะ..
ก็..ถ้า เรนมีเวลา ..
เรน. ชอบที่จะเข้า..ไปอ่าน ..
และชอบ..ที่จะเขียน..บันทึก ..
บางครั้ง ..เรน..เขียนได้
แค่ ครึ่งหน้า.. เองคะ..
...
30 พฤษภาคม 2547 08:52 น. - comment id 276766
สวัสดีคุณเรน เช้านี้แจ่มใสไหมครับ
30 พฤษภาคม 2547 15:19 น. - comment id 276932
ประเภทผม นิยม ชมชอบอ่าน แต่เกียจคร้าน การเขียน เพียรไม่ได้ จึงไม่มี ผลงาน มามากมาย ค่อยค่อยเป็นค่อยค่อยไป อาจไหลเอง
30 พฤษภาคม 2547 16:25 น. - comment id 276958
จริงหรือครับ
30 พฤษภาคม 2547 18:11 น. - comment id 277025
เร็วและมากอาจได้งานห่วยๆแบบงานผม ช้าๆคมชัด เจนจัด ต่างหากน่านิยม
31 พฤษภาคม 2547 01:22 น. - comment id 277306
ขอบคุณคุณก่อพงษ์ที่ให้เกียรติ ติและชมมากนะครับในวินาทีนี้ ต้องบอกว่าเป็นความบกพร่องของผมเองที่เขียนออกมาแล้วคุณนึกไม่ชอบเอาเสียเลยในบางคำ คุณแนะนำได้ดีและถูกต้องนักแล้วครับในฐานะผู้จรรโลงกฎดึกดำบรรพ์ ผมรู้จักลุงเวทย์และคุณหมอวฤกเป็นอย่างดีครับ ติดตามอ่านงานของทั้งสองมาตลอดครับลุงเวทย์และนำเรื่องเสียงกลอนหลายครั้งมาก แต่นั่นหล่ะ ผมไม่ยอมจำเสียทีครับ จนลุงเค้าหน่ายที่จะบอกแล้วมั้งครับ ถ้ามีใครติงบ่อยๆ ผมคงจะจำได้ในวันหนึ่งแน่ๆ เลยครับ ผมกำลังคิดว่าในอนาคตจะมีนักกลอนฝีมือเชี่ยวชาญทั้งด้านฉันทลักษณ์แบะรสความอย่างคุณก่อพงษ์เป็นแน่เชียวครับ ผมเชื่อเช่นนั้น เพราะคิดว่าคุณขยันศึกษาและเข้มงวดกับเรื่องนี้อย่างน่าชมเชยครับ ผมมาเปิดบทกวีซีไรท์ของคุณไพรวรินทร์ ขาวงาม ในงานม้าก้านกล้วยและอ่านทุกๆ บทอย่างจดจ่อ วันนี้พบว่า เสียงกลอนท้ายวรรคมิได้จำกัดทุกๆ ครั้งไปตามกฎฉันทลักษณ์ พร้อมคำคำซ้ำรับสัมผัสก็มีให้เห็นเช่นกัน ก็น่าสนไม่เบาเหมือนกันนะครับ ผมไม่รู้ว่า คณะกรรมการพิจารณาในแง่นี้อย่างไร ระหว่างอารมณ์และฉันทลักษณ์ และความพอใจของคนเขียนเอง ผมยกย่องและนิยมคนในถนนร้อยกรองเช่นเดียวกันครับ
31 พฤษภาคม 2547 07:20 น. - comment id 277344
สวัสดีค่ะพี่พงษ์ มัทหายไปสองวัน กลับมาแล้วค่ะ เริ่มงานวันใหม่ แต่ใจยังเหมือนเดิม แน่วแน่ มั่นคง ตรงเวลา เดินหน้าเรื่อง ประกันคุณภาพตลอดเวลาอะ งานเยอะมากขึ้นนะพี่พงษ์
31 พฤษภาคม 2547 08:16 น. - comment id 277350
สวัสดีครับคุณลำน้ำน่าน จริงๆแล้วผมไม่ต่างจากคุณในแง่คิด งานที่ผมเขียนหลายชิ้นผมตามใจตัวเอง แล้วนึกกระหยิ่มไปต่างๆ แต่เมื่อไปศึกษางานของบรรพชนแล้วพัฒนาตัวเอง ผมยิ่งสำนึกในภูมิปัญญาของผู้เกิดก่อน เอาแบบนี้ไหมครับ เราลองมาสร้างฉันทลักษณ์ของเราเอง คุณนำเสนอสัก 1 ผมนำเสนอสัก 1 เราลองวิวัฒน์ร้อยกรองแบบของเราดูไหม แต่ให้คุณเริ่มก่อน ha ผมยังเพลินที่จะเขียนนะครับ ในรูปแบบบบของผมเอง ที่ศึกษามาน้อย
31 พฤษภาคม 2547 08:18 น. - comment id 277351
ลืมสวัสดีคุณมัทครับ สบายดีเช่นเคยนะครับ
31 พฤษภาคม 2547 08:28 น. - comment id 277355
อีกนิดนะครับคุณลำน้ำน่าน ผมเอางานที่ผมเขียนตามใจมาให้ดูเพื่อให้เห็นว่า แบบที่ผมไม่เคร่งฉันทลักษณ์เพราะมันบีบใจเกินไป จนหาคำสื่อใจได้ยาก มีหลาย คือถ้าผมชำนาญฉันทลักษณ์และมีคำในคลังมากพอ ผมก็คิดอีกแบบหนึ่ง มีน้อยผมก็ใชไป้ตามน้อยไปแหละครับผม งานที่ว่าเป็นดังนี้ครับ ผมไม่เน้นสัมผัสในเลยครับในบทนี้ มีตัวอย่างงานที่ผมไม่เล่นสัมผัสในเลย เช่น ดอกหญ้าสีขาว ดังนี้ครับ คงเคยเห็นเขาป่าและนากว้าง และคงเคยเดินทางอย่างฝันใฝ่ จากทุ่งนามาสู่ความวิไล ที่เขาและใครใครก็รู้สึกเช่นนั้น คงเคยเห็นดอกหญ้าอ่อน ที่เติบโตกับดินดอนยามหวานพรั่น และอาจเห็นแดดแรงโรมรัน ดอกหญ้ายับไปกับวันเวลา ปวดร้าวกับวันอันปวดร้าว ความขมขื่นนั้นโหมราวกับว่า ใครจงใจบีบคั้นชีวา ให้แหลกยับย่อยลงอย่างธุลี โธ่เอ๋ยเขาป่าและนากว้าง แม้ธัญญาสล้างแลสดสี ก็เหมือนกับรกร้างเรื้อนานปี เหนื่อยยากหากไม่มีดีอะไร แล้วดอกหญ้าอ่อน ก็จากดินดอนหวังวันใหม่ มีความบริสุทธิ์เต็มหัวใจ ก้าวเท้าเดินไปอย่างไม่เหนื่อยล้า วันใหม่วันแดดร้าว คล้ายกับจะอารีให้คลายหนาวคราวฟันฝ่า แต่ความจริงแดดเมืองที่ทาบทา หาได้บริสุทธิ์อย่างนั้น หมอกเมือกหม่นควันพิษ แสงแรงรอนริดความใฝ่ฝัน ทุ่งธัญญาคุณค่าอนันต์ ซาบซึ้งหัวใจฉันแล้ววันนี้ อยากคืนกลับท้องทุ่ง แต่เหมือนความมืดมุงหมดทางหนี แดดเมืองแท้แล้วมิได้อารี มีแต่แผดเผาเราหม่นไหม้ นึกถึงแสงทองรองเรือง นึกถึงรวงข้าวสีเหลืองไสว แดดเมืองจะบีบคั้นนานเท่าใด หรือฉันต้องขาดใจในแดดร้าว ในเมืองใครแร้นแค้นแน่นหัวใจ ไม่มีใครมีเยื่อใยสนใจกัน . --------------- ป้าของผมอ่านบท ดอกหญ้าสีขาว แล้ว แกว่า มึงเขียนกลอนยังไม่เป็น ผมก็ยิ้มๆ เพราะบรรณาธิการปาจารยสาร(ช่วงนั้นคุณไพวรินทร์ ขาวงามเป็นบรรณาธิการ) พิจารณาลงเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ผมก็ปรับนะครับ เขียนโดยเคร่งฉันทลักษณ์ขึ้น สัมผัสมากขึ้น ก็อ่านรื่นไหลไพเราะล่ะในงานอื่นๆ แต่ผมก็กลับไปเขียนอย่างนั้นอีกบ่อยๆ บางทีทุกท้ายวรรคทุกบทลงเสียงเดียวกันจนต้องพึ่งพจนานุกรมราชบัณฑิตฯ ผมเพลินมากๆเมื่อได้ทำด้วยตัวเองอย่างนั้น พื้นฐานไม่ได้มาจากไหนหรอกครับ มาจากบรรพชนทั้งนั้น ผมไม่ได้หลู่บรรพชนโดยทำงานเหลาะแหละ แต่งานหลายชิ้นก็ไม่ได้เรื่องจริง นั่นเพราะความเขลา ซึ่งก็ต้องอาศัยหลายท่านช่วยแนะ ผมมีแรงใจและเห็นช่องทางในการทำงานร้อยกรองเยอะขึ้นมากๆ คุณลำน้ำน่าก็เช่นกันไม่ต้องเกรงใจผม ติเลย แรงๆผมก็รับ รับได้ เพราะผมอยากทำงานดีขึ้น ก้าวหน้าขึ้น ทั้งการใช้คำและความคิด สวัสดีครับ
7 กุมภาพันธ์ 2548 22:53 น. - comment id 283566
โลกย์คืออะไรใครรู้บ้าง
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
