สิ่งปฏิกูล

The Classic

เมื่อไรก็ตามที่เราตระหนักรู้ว่าตัวเองเป็นตัวทำร้ายความรู้สึกของคนอื่นอย่างไม่ตั้งใจ 
มันทำให้เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่เศษขยะที่ไร้ค่าหรือเชื้อราที่น่ารังเกียจ 
เมื่อไรก็ตามที่เราเอาแต่ใจ และเรียกร้องอะไรหลาย ๆ อย่างจากคนที่เขารักเรา 
จนทำให้คนอื่นเดือดร้อน มันยิ่งทำให้เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสิ่งปฏิกูลที่น่าขยะแขยง 
คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเราตอนนี้หรอก 
คงไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมเราได้กลายเป็นนางมารร้ายกับใครบางคน ซึ่งเป็นคนที่เรารักเค้ามากที่สุด  
คงไม่มีใครมีวันเข้าใจถึงความเจ็บปวดของเราเมื่อถึงวันนั้นที่เราสำนึกผิด 
และเมื่อวันนั้นที่เราลองส่องกระจกมองตัวเองแล้ว มองเห็นปิศาจร้ายอยู่เบื้องหน้า และรำลึกได้ถึงการกระทำที่ผ่านมา ความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสก็ประดังประเดมาสุมอยู่ที่ตัวเรา ทั้ง ๆ ที่
ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่เราก่อมันขึ้นมาเองทั้งสิ้น 
ตราบาปที่ติดตรึงกับตัวเราช่างร้ายกาจยิ่งกว่าการกระทำที่ผ่านมาของเรารวมกัน
ทำไมนะ ทำไมเราไม่รู้ตัวตั้งแต่แรก และลองแก้ตัวใหม่ แต่ตอนนี้มันสายเสียแล้ว 
เราจะเอื้อนเอ่ยคำขอโทษออกไปอย่างไรดีให้เขารับรู้ว่าเราผิดไปแล้ว 
ขอโทษนะ เป็นเพียงแค่ประโยคที่ขังตัวมันเองอยู่ข้างในหัวใจ
กลอนแน่นหนาที่ชื่อว่า ทิฐิ ช่างเป็นเสมือนคู่หูของเจ้าปิศาจที่อยู่ตรงหน้า 
ความเจ็บปวดยิ่งทวีคูณเมื่อเวลากลายเป็นตัวคูณของความชอกช้ำ
ยิ่งยาวนานเท่าไร ความเจ็บปวดก็ยิ่งทับถมมากขึ้นเป็นเท่าตัว 
เมื่อไรก็ตามที่กุญแจแห่งทิฐิได้รับการค้นพบ เมื่อนั้นเราก็คงได้รับการปลดปล่อยจากบ่วงอันนี้ 
เมื่อไรที่มันมาถึงการต่อสู้กับตนเองก็จะจบสิ้น 
เมื่อไรเมื่อนั้นความสุขก็จะมาเยือน