ขวัญข้าว

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

คิดถึงพ่อบ้างไหม
ดวงใจของพ่อเอ๋ย
เราห่างกันจังเลย
ราวกับอยู่ต่างฟากฟ้า
เคยโอบขวัญเจ้ากับอ้อมอก
เคยเล่าเรื่องตลกให้เริงร่า
พานับดาวพราวพร่างกลางนภา
ผูกเปลนอนที่เถียงนาหอมป่าไพร
เจ้าเล่นเป็นเพื่อนอยู่กับพ่อ
พ่อลืมความเหนื่อยท้อทั้งสิ้นได้
ยิ้มของเจ้าเติมความหวังโลกทั้งใบ
บ่ให้กว้างอย่างแร้นไร้ความร่าเริง
อยากให้ลูกแก้วย้อนไปเยือนรัง
อยู่ข้างหลังแม่ห่วงหาน้ำตาเจิ่ง
รู้ไหม ที่ลูกไปแบบเปิดเปิง
ทั้งวงเวิงย่ายายตายทั้งเป็น
ขวัญใจของพ่อเอ๋ย
ทุกคนเอ่ยชื่อขวัญข้าวเย้าลูกเล่น
ใครกันเล่าว่าเจ้าเป็นซากเดน
ลูกของพ่อดีเด่นแต่ไหนมา
พ่อแม่ยังคงเป็นผืนแผ่นดิน
คือซึมซับได้ทั้งสิ้นเลยไม่ว่า-
สิ่งนั้นดีสิ่งนี้เลวไร้ราคา
เพียงหวังให้ลูกเติบกล้าขึ้นสมวัย
มาเถอะลูกกลับคืนสู่อ้อมอก
ฟังนิทานเรื่องตลกเรื่องใหม่ใหม่
ให้พ่อเป็นลาช้างก็ยังได้
มาหนุนหมอนใบใหญ่นับดาวกัน
มาฟังเพลงแสงดาวพ่อจะกล่อม
ปู่จะเป่าที่กระหม่อมให้จอมขวัญ
แม้นใครอื่นจะคาดหวังลูกอย่างนั้น
แม่กับพ่อไม่คาดคั้นดอกแก้วตา
เพื่อนของเจ้าอาจรักเจ้าเท่าพ่อ
บางทีเพราะมีสิ่งพอให้คบหา
เมื่อไรเจ้าจนใจให้พึ่งพา
คงเห็นเขาเบือนหน้าแล้วอย่างไร
อ้อมกอดของพ่อยังว่างเปล่า
แม้พ่อแกร่งก็รู้ร้าวและหวั่นไหว
พ่อรู้ว่าน้ำตาพ่อตกใน
ตราบที่เห็นหัวใจลูกเฉยเมย