ริมฝั่งน้ำนิรันดร์กาล

ลำน้ำน่าน

เสียงเหงาแว่วแผ่วมาจากฟ้ากว้าง
ดอกเลือนร้างบานพราวคราวศกใหม่
หนาวน้ำค้างพร่างพรมตรมภายใน
ร่วงจากใจหยดร้าวลงเคล้าดิน
เสียงขลุ่ยครวญหวลมาว่าสิ้นแล้ว
กลีบดอกแก้วโรยร้างกลางลานหิน
ความเดียวดายทายทักจักคุ้นชิน
ลมหายใจเคยระรินค่อยสิ้นไป
ความคิดถึงซึ้งใดในครั้งก่อน
หมดอาวรณ์ถอนรากจากสมัย
ฝากรอยร้าวคราวพรากจากอุ่นไอ
แม้นเยื้อใยก็สลายกลายเป็นลม
เมื่อศกใหม่ขอโศกในโลกเงียบ
แผ่เข้าเหยียบย่ำใจ...ไร้สุขสม
เจ็บหัวอกฟกช้ำ...ร่ำระบม
สิ่งชื่นชม..ขมเศร้าราวสมมุติ
ซบลงหมอนก่อนเก่าเนาเคยนอน
ให้ลุ่มร้อนเล็งเล้าราวเทียนจุด
ทรุดลงนั่งต่อหน้าพระพักต์พุทธ
ไม่อาจหยุดน้ำตา....มาวิงวอน
คือสายน้ำไหลไปไม่ไหลกลับ
จักระงับดับไฟในจิตถอน
ดวงวิญญาณนานวันคงสั่นคลอน
ร้างเร่ร่อนดับไป..ในกลางกาล
แม้นสายน้ำสายใดให้เมตตา
จงหลั่งมารดใจให้เผยสาส์น
ให้ศกใหม่บานแจ่มแย้มตระกาน
อยู่เนิ่นนานเคียงเคล้ากับเหล่าชน
หากเสียงเพรียกยังร้าวมาจากฟ้ากว้าง
ให้ศกร้างหมุนเวียนเปลี่ยนอีกหน
ความทรงจำจักกลบฝังลงฝั่งชล
เขียนกวีอีกหน..ณ ริมฝั่งน้ำนิรันดร์กาล