สัจธรรม..ข้างถนน

ภูวทาส

ช่วงชีวิตเดินผ่านการเรียนรู้
โลกเป็นครูผู้ประสิทธิ์ความคิดให้
สัจจะธรรมเกลื่อนกล่นหนทางไป
แล้วแต่ใครไขว่คว้ามาครอบครอง
ไม้ดกผลค้อมต้นเพราะผลมาก
คือคนหลาก ความรู้ มิสู้ผยอง
ยิ่งได้เรียน ได้ศีกษา มาเนืองนอง
ก็ยิ่งต้องอ่อนน้อมและถ่อมตน
กระแสน้ำหลากไหลสูงไปต่ำ
เพื่อเตือนย้ำมนุษย์ว่าอย่าสับสน
กระแสใจอันมีอยู่ในผู้คน
ต้องเป็นล่างสู่บนท้นทวี
หินหนักแน่นนอนนิ่งในธารไหล
ต่างใบไม้ เปื่อยลอยไป ได้ทุกที่
เกิดเป็นคน ต้องมั่นคง ตรงความดี
อุดมการณ์ ต้องมี ทุกทีไป
ระยิบระยับ วับไหว ไฟหิ่งห้อย
แม้แสงน้อย แต่คุณค่าหานับได้
ในความมืดมัวหมองของหัวใจ
คนส่องคน  นั่นไง  ยิ่งใหญ่นัก
นั่งชมฟ้า จากค่ำ จวบย่ำรุ่ง
แสงพวยพุ่ง สางหล้า ข้าประจักษ์
สีของฟ้า ยังเปลี่ยนได้ ไม่นานนัก
เรื่องความรัก อย่าถือมั่น นั้นเป็นดี
รู้ปล่อยบ้าง วางบ้างในบางสิ่ง
มีความจริง ความฝัน อันหลากสี
โลกอาจดูเลวร้ายในบางที
แต่ย่อมมีความงามนิยามอยู่
ได้แสงจากดวงตะวันกันเทียมเท่า
อย่าซึมเศร้านิ่งประชดว่าอดสู
ไม่ว่าไม้ใต้เหวหรือยอดภู
ย่อมต้องเสียดยอดสู่แสงตะวัน
-------
ราวปี ๒๕๓๕